De meeste tijd besteedt de gemiddelde Nederlander werkend en ik ben daarop zeker geen uitzondering. Het grootste deel van de berichten op deze blog gaan dan ook over mijn werk.

Als je meer wilt weten over mijn producties, klik dan hier.

Waarschijnlijk is het alleen interessant voor intimi, maar aangezien dit een egodocument is, schrijf ik soms ook over wat mij overkomt op de momenten dat ik niet bezig ben met websites, nieuwsberichten en videofilmpjes.

Voor wie het wil lezen.

In tegenstelling tot wat de meeste hardcore-journalisten (willen) geloven, gaat het in de journalistiek niet of nauwelijks over feiten, maar over meningen.

Hieronder ventileer ik mijn eigen meningen, gegrond dan wel ongegrond.

Zo dat was wel een interessante nachtelijke glijpartij (interessant in de betekenis die de piloot Wash gebruikt in de film Serenity: “Oh god, oh god, we are all going to die..”).

Zoals ik net al twitterde, zijn de 160 tekens van een twitterbericht me net iets te kort om het lekker van me af te schrijven, dus haal ik mijn licht verwaarloosde blog maar weer eens van stal..

Met nog licht nabevende handen zit ik in een leeg appartement dit bericht te tikken (mijn vriendin is in Nijmegen bij de Vierdaagsefeesten). Ik heb net onderweg van de NOS in Hilversum naar mijn huis Tilburg namelijk een soort vuurdoop-versie van de slipcursus voor beginners gehad.

Het was echt heel hard aan het regenen - als het opspattende water van de regendruppels een soort dichte mist vormt en de voertuigen op de weg een tientallen meters lang rookgordijn achter zich optrekken, dan kun je gerust stellen dat het gestopt is met zachtjes regenen – toen ik op de A27 tussen Hilversum en Utrecht op een stuk kwam met vrij diepe spoorvorming, en wat blijkt? De optelsom van spoorvorming en hevige regenval levert een soort glijbaan-achtige waterwaterattractie op die in Duinrell of op de Tilburgse kermis niet eens zou misstaan...

Ik voelde hoe mijn wielen in het enkele centimeters diepe water hun grip verloren en mijn auto wiebelend door de spoorvorming schoof. Gelukkig reed ik niet hard (90 km/u, ik vertrouwde het niet met al die regen) want anders was deze nachtelijke glijpartij wellicht anders afgelopen.

Terwijl ik met auto en al over de spoorvorming-glijbaan gleed, zag ik ietsje verderop een bocht opdoemen. Ik zag al helemaal voor me hoe ik net als een glibberende Thor Hushovd tegen de vangrail tot stilstand zou komen, maar gelukkig werd het lot van de eerder genoemde Hushvod, Denis Mentsjov en vooral ook Kenny van Hummel me bespaard.

Ik wist me de cursus 'slippen in de praktijk' voor de geest te halen die mijn vader mij een keer op een gladde wintermorgen gegeven had en ik bleef rustig, haalde mijn voet van de rempedaal af en hield mijn stuur recht. Vlak voor de bocht hervonden mijn banden hun grip – ik was maar wat blij dat ik net enkele weken daarvoor nieuwe erop had laten zetten – en uiteindelijk staken mijn rechtervoor- en achterwiel in de bocht niet verder dan een kleine halve meter over de doorgetrokken streep.

Dat viel al met al dus reuze mee, maar de drie als afgedankte colablikjees verfrommelde auto's die iets verderop de linkerrijbaan en de vluchtstrook ontsierden, boden mij een duidelijk beeld van hoe het anders had kunnen lopen. De adrenaline gierde de verdere rit flink na door mijn bloedvaten en nu nog is er een restant van in mijn bloedsomloop aanwezig dat me te klaarwakker maakt om nu te kunnen gaan slapen.

Het helpt wel om het even van je af te schrijven. Toch nog therapeutisch, zo'n blog... Gelukkig hoef ik de komende tijd even geen auto te rijden. Of nee wacht... ik ga morgen op en neer naar Zeeland en maandag vertrek ik naar Engeland met de auto...
Ach, dat is ook wel weer goed; hoe sneller je weer in het zadel klimt, des te sneller ben je weer van je huiverigheid af, dat zeggen ze toch?

Nu nog even verder tot rust komen en dan naar bed. Morgen wil ik er weer een beetje op tijd weer uit, ik heb dan namelijk nog een rit van meer dan 130 km voor de boeg...