Wie mij heeft gevolgd op Twitter vandaag weet het al: ik heb slecht
geslapen vannacht. Ik was echt de hele nacht klaarwakker. Ik schat dat
ik een kleine drie uurtjes geslapen heb. Gelukkig was de redactie
vandaag goed bezet en het was ook nog eens een vrij rustige dag wat
het nieuws betreft, dus hoefde ik niet op volle kracht te tikken
vandaag. Ik heb van de gelegenheid gebruik gemaakt om twee video's te
monteren. De eerste was Herman Wijffels, die uit zijn functie stapt
bij de Wereldbank, omdat hij lid is gewordo van een commissie die
dezelfde bank gaat adviseren over de aanpak van de wereldwijde
economische crisis. Een beetje het verhaal van de Nederlander aan de
top, zeg maar. De tweede video betrof een interview met kunstenaar
Damien Hirst over zijn kristallen schedel (Indiana Jones, eat your
hart out!). Verder nog wel een interessant nieuwtje: de Amerikanen
kopen meer wapens door Obama. Ze zijn namelijk bang dat de donker
getinte democraat de wapenzetten gaat veranderen als hij president
wordt en dus slaan de rednecks aan het hamsteren. Overigens gebeurde
hetzelfde toen Bill 'sigarman' Clinton aankondigde de regels rond de
verkoop van halfautomatische vuurwapens aan te gaan scherpen. Gekke
Amerikanen met hun 'home-security'.. Verder nog een tranentrekker
vandaag: Australië wil een Duitse arts en zijn familie het land uit
hebben. De 13-jarige zoon van de man heeft namelijk het syndroom van
Down en dat zou de Australische belastingbetaler teveel geld gaan
kosten, volgens de vreemdelingendienst van Australië. Die gebruikte
een 20 jaar oude regel waarin staat dat we iemand een
verblijfsvergunning kunnen weigeren als een familielid een medisch
gebrek heeft. Extra wrang is dat de Australische overheid de Duitse
arts zelf naar 'down under' gelokt omdat het land vooral in de
dunbevolkte gebieden kampt met een tekort aan medisch personeel als
artsen en verpleegkundigen. Overigens zie ik nu pas de onbedoelde
woordgrap: syndroom van Down en het synoniem voor Australië 'down
under'. Zoals ze in Engeland zeggen: "Pun not intended"..
Even nog een service-berichtje tussendoor: sinds ik vanaf mijn mobiel
op mijn blog post, klopt de opmaak niet meer. Om de één of andere
reden worden er regeleindes toegevoegd (in html-code <br>) waardoor de
tekst niet erg mooi op de pagina staat. Ik heb al geprobeerd om de
balk waar mijn berichten breder te maken, zodat de tekst wel mooi
uitkomt, maar de achtergrond van de pagina is niet dynamisch, dus dan
valt de tekst buiten de balk. Daarom ga ik nu op zoek naar een nieuw
sjabloon voor mijn blog, en die zijn er echt veel, in alle soorten en
maten. Ik heb nog niet kunnen vinden wat ik zoek, maar ik kom er nog
wel op terug binnenkort. Schrik dus niet als alles straks ineens
totaal ergens anders staat.. ;)

--
Verzonden vanaf mijn mobiele apparaat

Vandaag was een dagje vol met landen die de vermoorde onschuld spelen.
Het begon met Rusland dat vol blijft houden dat Stan Storimans niet
door Russisch toedoen is overleden. Wat een naam voor een
journalist/cameraman trouwens: "Hi, my name is Story Man, Stan Story
Man", zijn afwezigheid is alleen daarom al een gemis in de
internationale journalistiek. Maar helaas is hij ruw uit het leven
gerukt door een clusterbom. En volgens een onderzoek in opdracht van
de Nederlandse overheid was het een type clusterbom dat alleen door de
Russen wordt gebruikt. Toch blijft Rusland de vermoorde onschuld
spelen. Het onderzoek zou "niet voldoende rekening houden met de
Russische belangen". Ja ja, de Russische belangen zijn zeker dat de
Russen bang zijn voor gezichtsverlies. Clusterbommen zijn smerige
wapens. Niet voor niets zijn ze in het merendeel van de Europese
landen verboden te bezitten en/of te produceren. Voor wie niet weet
wat een clusterbom is: dat is een bom die uiteenspat in meerdere
kleine bommen. Los van het feit dat zulke bommen enorme gebieden
platleggen (en dus ook vaak veel burgerslachtoffers maken) veranderen
ze die gebieden ook nog eens in een mijnenveld. Een gedeelte van de
bommen gaat namelijk niet af en kan ieder moment alsnog ontploffen,
bijvoorbeeld als een boer zijn akker probeert te ploegen. Overigens
had de mensenrechtenorganisatie Human Rights Watch al meteen door dat
het een (Russische) clusterbom was die Storimans het leven ontnam. Ik
heb toen het bericht geschreven en het was nog een heel gedoe, omdat
op dat moment alleen één bron was die dat beweerde: de organisatie
zelf. En onze eigen Ruslandcorrespondent achtte het niet erg
waarschijnlijk dat het daadwerkelijk om een clusterbom ging, hij ging
er na het zien van de beelden vanuit dat het om een mortiergranaat
ging. Die beelden hebben we overigens niet op het internet gezet,
omdat de hoofdredactie ze te gruwelijk vond. Andere nieuwsmedia deden
dat wel. De belangrijkste beweging was dat het voor de familie op
internet, maar vooral ook op tv, niet geconfronteerd hoefde te worden
met die beelden. Daarom werd besloten de beelden in de hele NOS niet
te gebruiken. En daar ben ik het eigenlijk wel mee eens...
Maar genoeg over de Russen, Marokko kan er ook wat van. Dinsdag
trokken de Marokkaanse Nederlanders aan de bel omdat veertig imams
gedwongen maar Marokko zouden zijn afgereisd. Vandaag kwam de reactie
van Marokkaanse zijde: het was gewoon een vrijwillig symposium over
modernisering van de islam. Echt waar! Maar als het
Samenwerkingsverband voor Marokkaanse Nederlanders vindt dat Marokko
meer invloed probeert te krijgen op Marokkanen die in Nederland wonen
en dat een zorgelijke situatie noemt, dan is er toch echt meer aan de
hand, zou ik zeggen. Het is sowieso al belachelijk dat het in Marokko
strafbaar is voor Marokkanen om hun Marokkaans paspoort in te leveren.
Als je dat doet kom je Marokko niet meer in, ook niet met je
Nederlands paspoort. (Voor sommigen wellicht een aha-erlebmis: ja
inderdaad, dat is waarom zoveel Marokkaanse Nederlanders een dubbel
paspoort hebben..) Maar goed, ik ben benieuwd hoe deze hele kwestie
afloopt. Het zal nog wel een staartje krijgen.
Verder nog wel een interessant verhaal: een gijzelaar en gijzelnemer
gaan samen op de planken staan. In 1977 gijzelden Molukkers meer dan
honderd basisschoolleerlingen en hun leraren. Daar is een toneelstuk
over gemaakt en één van de gijzelaars komt samen met één van de
gijzelnemers een introductie geven. Best bijzonder, vind ik. Verder
heb ik nog berichten geschreven over een onderzoek naar het lekken van
informatie over de aanstelling van Aboutaleb als burgemeester van
Rotterdam, een aankomende recessie in de VS, een crisis-cao voor
Corus, een AEX-verhaal (dat moet eigenlijk bijna iedere dag..) en een
verhaal over EU-steun aan Congo (het wel of niet sturen van troepen).
Ook heb ik vandaag wat moeten regelen voor NOS Headlines, want wat
bleek: als ik inderdaad op dinsdag en donderdag ingedeeld wordt bij
Headlines, dan is de Digidesk onderbezet. Voorlopig ga ik alleen de
donderdagen bij NOS Headlines samensteller-diensten draaien en dan
kijken we hoe dat gaat.. Al met al was het wel een goede dag vandaag.
Volgens mij begin ik echt beter te worden, ik had namelijk geen
verhoging vandaag. (Woohoo!) Ik zie alleen wel op tegen morgen. Het is
altijd lastig om na een late dienst weer over te schakelen op de
vroege dienst. Dan kom ik namelijk om tien uur thuis aan en dan gaat
om tien over zes weer de wekker...
-- Verzonden vanaf mijn mobiele apparaat

Ik zit een beetje te klooien met internet in de trein en ik moet zeggen: dit bevalt me wel. Ik heb net de nos-website zitten lezen en twee taalfoutjes gevonden.

Ik heb gelijk een mailtje gestuurd naar de redactie. En ik kon gelijk even laten weten dat mijn trein vertraging heeft, echt handig!

Over vertraging gesproken, ik heb nog helemaal niets verteld over mijn vertraging van gisteren. De trein ging namelijk stilstaan tussen Den Bosch en Utrecht, want er bleek een boot tegen de Waalbrug aangevaren te zijn.

Dus mijn trein draaide om en reed weer terug richting Den Bosch. En toen begon het gedonder..

Eerst was het de bedoeling dat we zouden omrijden via Arnhem naar Utrecht. Toen werd ineens omgeroepen dat we beter in Tilburg konden overstappen naar Rotterdam en van daar naar Utrecht reizen. Volgens de omroepberichten zou de trein die ik daarvoor moest hebben achtereenvolgens van spoor 2, 3 en 4 vertrekken.

Toen de trein eindelijk was aangekomen (op spoor 3), bleek het probleem met de Waalbrug opgelost te zijn, dus zouden er weer treinen rechtstreeks naar Utrecht gaan rijden. Iedereen stapte massaal de trein weer uit...

Vervolgens werd omgeroepen dat de eerstvolgende trein naar Utrecht niet verder zou gaat als Den Bosch, daarna dat die trein tijd minuten vertraging had, en daarna werd in de omroepberichten de trein het hele station over van spoor naar spoor geschoven, zelfs op niet-bestaande sporen, want op station Den Bosch bestaan spoor 2 en 5 niet..

En van de conducteurs werd ik ook niet veel wijzer. Toen ik één van hen vroeg hoe het nou zat, barstte hij bijna in tranen uit (niet echt natuurlijk, maar bij wijze van spreken). "Ik weet het ook niet meneer", zei hij. "Ik moet ook maar afgaan op wat de verkeersleiding in Eindhoven aan mij doorgeeft", waarop zijn collega op norse wijze te kennen gaf dat als het goed was, mijn trein zo op dit spoor aan zou komen "maar ik geloof het pas als ik het met eigen ogen zie", voegde hij er aan toe.

Maar goed, uiteindelijk kwam de trein aan (op een ander spoor overigens) en kon ik alsnog richting het Mediapark. Al met al kwam ik aan om kwart over elf, meer dan twee uur vertraging dus. In totaal heb ik er van deur tot deur vier uur en een kwartier over gedaan...

Fijn hé, treinreizen?
--
Verzonden vanaf mijn mobiele apparaat

Dit is mijn eerste post op deze weblog vanaf mobiel internet. Ik hoor nu dus pas echt bij de nieuwe multimediale generatie, die in feite bijna nooit offline is.

Ik moet nog uitzoeken welke opties dit allemaal biedt, maar ik heb al ontdekt dat mobiele Twitter en Gmail al heel leuk is.

Dit heugelijke nieuws is helaas voorafgegaan door een paar minder leuke gebeurtenissen. De eerste was dat ik afgelopen vrijdag me echt niet goed genoeg voelde om te gaan werken, dat na gedwongen te moeten toekijken hoe mijn ontbijt zich in omgekeerde volgorde opnieuw aan mij (en aan het watercloset) presenteerde.

Ik heb mij die dag dus ziek gemeld en heb mij vervolgens de godganse dag verstopt onder de dekens. Alleen voor het hoognodige verliet ik de zachte omhelzing van mijn dekbed.

Toch moesten er nog boodschappen gehaald worden, dus sleepte ik mij m'n bed uit en ik liep naar mijn auto en wat bleek, hij stond niet waar ik hem had achtergelaten. Ik keek nog eens goed om mij heen, maar het was toch echt waar: mijn bolide, een grijsgroene Toyota Starlet uit 1990, was weg, verdwenen, foetsie.

Langzaam maar zeker drong tot mij door dat wat ik bijna onmogelijk achtte was gebeurd: iemand had mijn auto gestolen. Mijn eerste auto die ik nog maar met vijf maanden geleden had aangeschaft. Die praktisch recht tegenover het politiebureau geparkeerd stond. Die ik met helemaal gepoetst had en in de was gezet, zodat hij prachtig glimde. De hufters!

Natuurlijk heb ik gelijk gebeld met de politie (0900-tuig) maar ik kon het me maar nauwelijks beseffen. Wie doet nou zoiets? Zo'n schattig lief betrouwbaar karretje, wat ondanks zijn leeftijd nog altijd dapper doorkachelt..

Maar goed, het viel niet te ontkennen: hij is er niet meer. Met de gebeurtenissen van het weekend ga ik je niet lastigvallen, het zegt genoeg als ik vertel dat ik me maandag niet goed genoeg voelde om weer te gaan werken.

Gisteren was weer mijn eerste werkdag, ik ga er niet over lopen uitweiden, kijk maar onder mijn producties als je wilt zeven wat ik die dag gedaan heb.

Maar onderweg naar thuis belde mijn vriendin, bleek de autodieven die vrijdag ook nog eens voor 150 euro aan boetes op mijn naam te hebben veroorzaakt. En het hele briefje van die boetes was tegelijkertijd op de mat beland als de bevestiging van mijn aangifte.

Best wrang. Maar goed ik heb gebeld en de boete wordt waarschijnlijk kwijtgescholden, hoera voor ons rechtssysteem. Maar al met al had ik gisteren weinig zin om mijn blog bij te houden.

Ik ben nog niet helemaal beter en ook vandaag betrapte ik mezelf nog op een lichte koorts. Ik hoop dat je het dan ook begrijpt dat ik ook voor de berichten van vandaag verwijs maar de Mijn Producties pagina. Morgen weer een blog.

--
Verzonden vanaf mijn mobiele apparaat

Ja, er zit wel een stijgende lijn in. In mijn lichaamstemperatuur wel te verstaan. De hele week was al kwakkelen, maar vandaag had ik het zwaar. Hoofdpijn, snotteren, misselijk. Ik was dan ook best blij dat dit een relatief rustig dagje was wat nieuws betreft.

Wel nog een leuk weetje: morgen voor het eerst de clip van het nummer waarin wijlen Herman Brood staat te rappen met de Tilburgse rapper Mc Drama vertoond op televisie. De eerste rechten gaan naar De Wereld Draait Door, maar zodra zij het hebben uitgezonden, zetten wij het ook op de site. Dat heb ik net geregeld.

Het is ook een leuk onderwerp voor NOS Headlines, dus ik kon hier gelijk goede sier mee maken bij mijn nieuwe collega's. Jammer genoeg miste ik door al dat geregel wel mijn trein.

Het is echt heel fijn om op een lege maag (ik was te misselijk om mijn lunch naar binnen te kunnen werken) te gaan rennen terwijl je je al zo belabberd voelt en dan vervolgens alsnog je trein te missen...

Dat wordt vanavond vroeg naar bed.

Ik voel me iedere dag steeds verkoudener worden. Gelukkig houden mijn vriendjes neusspray en paracetamol me op de been...

Voor wie het zich afvraagt, het onderzoek van de NOS naar de beleving van, de mening over en de aanpak van overlast door probleemgroepen was inderdaad de reden waarom ik gisteren een uur langer door had gewerkt.

Mede dankzij de vlijtigheid van deze bezige bij en werkmier stonden de antwoorden van de gemeenten op de vragen van de NOS vanochtend vroeg op het internet. Het heeft vandaag de hele dag bovenaan de voorpagina gestaan.

Omdat ik ziek, brak en moe ben moeten jullie het voor de rest met steekwoorden doen: Grieks meer is een sigaar, Fortis-bonussen, moeder hoofdverdachte: mijn zoon heeft bekend, beurzen rood, drie juweliers beroofd, VVD zegt nee, Mexicaanse drugsbaron gepakt, en nog wat andere berichten.

Zo, nu ga ik de komende uren mijn ogen sluiten in de trein.

En dat ziet er zo uit:

Zo, dat was een latertje. Ik ben net klaar met een monnikenwerkje. De NOS heeft namelijk een rondvraag gehouden bij alle grotere gemeenten over hun opvattingen over een probleem dat ze allemaal aangaat.

De resultaten worden morgenochtend gepresenteerd, dus ik mag er niet verder over uitweiden, maar het betekende voor mij vooral dat ik 25 word-bestanden moest bewerken in een beetje dezelfde format (voor zover mogelijk), alle namen van ambtenaren eruit halen (ambtenaren dienen buiten schot te blijven bij dit soort onderwerpen) en het omzetten in pdf-formaat.

Vervolgens moest dat nog online gezet worden en in een artikel worden geplaatst. Dit alles nam uiteraard aardig wat tijd in beslag en daarom zit ik dan ook nu in de trein en niet een uur eerder.

Verder nog een opmerkelijk bericht: twee wetenschappers hebben een methode ontwikkeld om op afstand een bedraad toetsenbord af te lezen met een antenne. Die antenne pikt de trillingen in het elektromagnetisch veld die door het typen ontstaan en hebben dat weer weten te ontcijferen.

Alles wat je typt kan op die manier op een afstand van twintig meter worden gevolgd, zelfs door muren heen. Dat betekent dat criminelen al je gegevens kunnen achterhalen zonder je computer te kraken. Ze kunnen gewoon alles wat je typt volgen vanuit de auto en dan met jou gegevens gaan internetbankieren.

Deze methode werkt volgens de onderzoekers op alle toetsenborden, dus ook die van een pin-automaat.

Overigens hadden de onderzoekers deze methoden met weinig financiële middelen in elkaar gezet en ze verwachten met duurdere installaties van nog grotere afstand toetsenborden kunnen aflezen. Ze pleiten er dan ook voor dat toetsenbordenfabrikanten met veiligere toetsenborden komen die de elektromagnetische signalen afschermen. Best creepy, dat iemand van twintig meter afstand kan aflezen wat ik nu zit te typen. Je zou er bijna paranoïde van worden..

Gelukkig zou het bericht dat ik nu zit te typen toch al voor iedereen leesbaar op het web komen... ;)

Ik voel allemaal slechte voortekenen: keelpijn, beetje misselijk, hoofdpijn, loopneus, lichte verhoging. De conclusie: ik ben ziek aan het worden.

Het begon vrijdag al met een algeheel brak gevoel, maar sinds gisteren begint het pas echt vervelend te worden. Maar wat pas echt irritant is, is dat is me behoorlijk belabberd voel en daarom met lichte tegenzin naar het werk kom (niet door het werk, mijn werk is leuk, maar vooral door de treinreis en het laat thuiskomen), maar ik voel me niet ziek genoeg om vrij te vragen...

Vandaar dat ik vandaag met verhoging (koorts mag je het nog niet noemen, vind ik) op de redactie zat.

Gelukkig had ik een paar hele leuke verhalen die ik kon schrijven vandaag, dus was de dag alles behalve verloren. Het eerste interessante verhaal ging over een computerspel van Sony dat terug is gehaald vanwege koran-teksten die te horen zouden zijn in de achtergrondmuziek.

Eigenlijk was dat oud nieuws, maar omdat vandaag bleek dat er op internet een levendige handel op internet was ontstaan in de 'foute' versie van het spel was het toch een leuk verhaal.

Het leukste was het bericht over de UFO's. De Britse defensie geeft namelijk stapsgewijs documenten over UFO-meldingen vrij. Vandaag zijn negentien van die documenten op het internet gezet.

Voor dit artikel ben ik echt in de stof gedoken en ik kwam erachter dat één van de meldingen op Nederlands grondgebied had plaatsgevonden. Dat gaf wel extra sjeu aan het verhaal, vond ik. Al met al was het toch wel echt een leuke dag dus, ondanks de algehele malaise...

Ik ben moe en het is weekend, dus ik hou het kort. Het was een rustige dag qua nieuws. Ik heb vandaag eens gekeken naar mijn loon.

Ik vond namelijk dat ik erg weinig van mijn bruto-loon overhield dus ik dacht dat de loonheffingskorting niet werd toegepast. Dat bleek echter niet zo te zijn, het was vooral een probleem met de reiskosten.

Ik krijg mijn reiskosten namelijk vergoed, maar door een communitatiefout werd dat tot nu toe bij mijn brutoloon gerekend in plaats van bij het nettoloon. Er was namelijk nog geen duidelijke afspraak gemaakt over het doorsturen van de vervoersbewijzen.

Dat is nodig voor de belasting. Maar waar het dus voor mij op neerkomt is dat ik de afgelopen maanden verlies heb gemaakt op het reizen.

Maar goed dat is nu opgelost. Het is echt zo belangrijk om dit soort dingen goed te regelen (en zoals je misschien wel merkt heb ik dat niet gedaan, communicatiefout of niet)...

In dat kader nog even een een tip voor beginnende freelance-journalisten: wanneer je freelancer bent, wordt van je brutoloon niet alleen werknemersbelasting afgehaald, maar ook werkgeversbelasting.

Dat betekent dus dat het brutoloon van een freelancer meer wordt afgehaald dan van iemand die in vaste dienst zit. Daar wordt namelijk alleen werknemersbelasting afgehaald.

Veel beginnende journalisten weten dat niet en ik kwam er ook pas achter toen ik voor het eerst maar mijn nettoloon keek...

Zo, dat was me het dagje wel. Ik ben blij dat hij voorbij is...

Ik kwam dus al een uur te laat door dat treindebacle van vanochtend - en daar werd niet bepaald opgetogen op gereageerd, want de redactie was lichtelijk onderbezet vandaag - maar tot overmaat van ramp bleek dat degene die vandaag de vroege dienst had door een storing in het systeem wat wij gebruiken nog nauwelijks iets had kunnen doen. Er stond dus nauwelijks ochtendnieuws op onze pagina.

Toen ik er eindelijk was ging dus gelijk de zweep erover (en terecht natuurlijk). Na zo'n vier uur te hebben getikt alsof de duivel me met de spreekwoordelijke buffelzweep op de hielen zat, kreeg ik een ondertitelingsklusje voor de kiezen.

Een paar minuten interview met Giuliani, de voormalige burgemeester van New York. Die was in Nederland voor een of ander congres en een collega van de economie-redactie had hem weten te strikken voor een interview. En dat interview moest in zijn geheel op het net, maar dan wel ondertiteld dus.

Ik had wel eens eerder wat ondertiteld, dus ik dacht dat lukt wel in een uurtje. Het bleek alleen wat langer te zijn, vijf minuten. En wat ik eerder had ondertiteld waren quotes in een item, nooit een interview met vraag en antwoord.

Tot nu toe keek ik altijd een beetje neer op de ondertitelaars van tv-programma's. Ik lachte altijd in mijn vuistje als ik weer op tv twenty-four als tweeenveertig vertaald zag staan. Maar sinds vandaag heb ik diep respect voor die ambachtslieden die uren zitten te priegelen achter hun beeldscherm om de timing van die ene zin goed te krijgen, om die zin precies in het beeld te laten passen zonder dat de betekenis van de vertaling veranderd.

En in dit geval vooral ook het gebrekkige Engels van de economie-collega te ontcijferen en om de schier oneindige, veel te ingewikkelde en vaak onafgemaakte zinnen van de politicus in hapklare ondertiteling om te zetten. Uiteindelijk was ik er meer dan tweeënhalf uur mee bezig..

Gelukkig was de late dienst collega er toen ik ging ondertitelen, dus liet ik de redactie niet geheel onbemand achter, maar toch was mijn chef niet erg blij met het feit dat het zo uit was gelopen.

Tja, een verkeerde inschatting, dat krijg je als je nog nooit zo'n lang interview hebt ondertiteld. Maar goed, ik moest nog moeite doen om het op tijd af te krijgen. En dan was het nog niet eens zo'n geweldig interview...

Enfin, ik zit nu weer in de trein (in de goede dit keer). Morgen is er weer een dag.

Zo, wat een fijn begin van de dag! Ik ben daarnet in de verkeerde trein gestapt.. Echt een stomme actie van mij.

Op station Hilversum stap ik altijd over op de trein naar Hilversum-Noord. Vandaag had de trein vanuit Utrecht wat vertraging, dus haalde ik mijn overstap maar net. Tenminste dat dacht ik.

Maar nadat ik op het nippertje naar binnen wist te springen en achter mij de deuren al begonnen te sluiten, weerklonk de vriendelijke stem van de NS-omroepster: "Dames en heren, de stoptrein naar Hilversum-Noord, Bussum Zuid, Naarden-Bussum, ..." De rest kon ik niet meer horen, de dichte deuren hielden de rest van het omroepbericht tegen.

Een spoorwijziging, de trein waar ik instapte was dus de verkeerde. Met lijde ogen moest ik toezien hoe de trein waar ik nu inzit voorbij mijn werk reed.

Ik moest mijn hand ervan weerhouden om dat ene rode hendeltje over te halen wat de trein vlak naast mijn werk tot stilstand zou brengen. Maar ja dat is natuurlijk strafbaar dus dat doe je niet. Nu zit ik dus in de vertraagde intercity naar Amsterdam.

En van die trein is de motor stuk, dus rijden we nu met een slakkengangetje naar 's lands hoofdstad. Waarschijnlijk ben ik door dit alles straks een uur te laat op mijn werk. Echt een goede actie van Pearl..

Ik dacht dat ik in een gemene bui was vandaag, maar als ik kijk naar mijn mede-treinreizigers, dan ben ik een voorbeeld van beleefdheid. Als je wilt zien hoe dun het laagje beschaving is dat het beest in ons bedekt moet maar eens op een woensdag om 17:38 de trein pakken van utrecht naar den bosch en verder.

Eerst sta je te wachten op een overvol perron, dan wordt omgeroepen dat je trein (met enige vertraging uiteraard) vertrekt vanaf een perron aan de andere kant van het station.

De massale volksverhuizing naar het andere perron is al vervelend (irritant duwende mensen en een oude man die recht voor je heel traag gaat lopen..), maar het is pas echt erg als de trein er eindelijk is en de deuren opengaan.

Dan treedt er een soort massahysterie op omdat iedereen bang is geen zitplek te hebben. En dan is het eerste wat het raam uitgaat de simpele logica. Niemand lijkt zich meer te beseffen dat de inzittenden van de trein eerst naar buiten moeten voor er iemand naar binnen kan..

En als de treinverlaters eindelijk zich langs de zich naar binnen wurmende forensen een weg naar buiten hebben weten te banen, dan breekt de hel pas echt los. Soms vraag ik me af of de schilder Breugel ook een treinreiziger was. Het tafereel wat zich daar dan afspeelt lijkt nog het meest op zijn kunstwerken over het einde van de wereld.

Zelfs kleine kinderen ellebogen zich door de dringende menigte heen (ik probeerde nog wel lief te zijn en zo'n kind voor de verdrukking te behoeden door tegenwicht te bieden aan de stuwende menigte, krijg ik als dank ook een elleboog.. En raad eens wat er voor dat kind op ellebooghoogte zit? Juist, de spreekwoordelijke Engelse kroonjuwelen..) Zo jong en nu al verdorven..

Eenmaal in de trein aangekomen blijkt dat alle zitplekken al lang bezet zijn, omdat de zitplaatsen die vrij zijn gekomen door uitstappende mensen al zijn ingenomen door de mensen die daarvoor noodgedwongen staanplaatsen in hadden genomen.

En dan viel het vandaag nog mee, er waren wel genoeg plek voor iedereen om te staan. Laatst stond ik de trein en moesten tientallen mensen noodgedwongen op de volgende trein moesten wachten, omdat ze er simpelweg niet meer bijpasten. De trein zat echt nokkie-vol.

Maar goed, ik had gelukkig vandaag nog wel een zitplek, namelijk op het trapje in het gangpad. Ik prees mij gelukkig totdat bleek dat de kleinkinderen naast mij die samen met oma op stap waren nodig een dosis ritalin toegediend moesten krijgen.

Ik probeer rustig te blijven terwijl oma's oogappels mij aanzien voor de trap die ik noodgedwongen tot mijn zitplaats heb bestempeld, totdat raad eens wie over me heen kroop: juist ja, dat rotjong van daarnet..

Dus ik vat hem bij zijn kladden en geef hem een flinke pets in zijn brutale smoeltje, zo nu jij weer. Nee hoor, dat deed ik niet echt, maar stiekem wilde ik het wel.. Slecht hè!

Maar goed, ik ben nu bijna in mijn hometown Tilburg aangekomen dus deze treinreis from hell is bijna afgelopen. Eindelijk...

Zo, ik zit weer in de trein na een dagje hard werken, dus het is tijd om te reflecteren.

Vandaag heeft mijn directe chef het adres van mijn blog opgevraagd, omdat hij blogs van alle medewerkers aan het verzamelen is. Die wil hij doorsturen naar de hele internetredactie.

Dat zou misschien betekenen dat deze blog voor het eerst echt gelezen gaat worden. Tot nu toe was mijn enige lezer mijn moeder (of in ieder geval de enige reagerende lezer in ieder geval..).

Het zou eigenlijk niets met me moeten doen dat straks misschien anderen mijn berichtjes gaan lezen. Zoals ik in mijn eerste post al zei hou ik deze blog vooral bij voor mezelf, als een soort digitaal dagboek en portfolio.

Toch is het een gek gevoel als je directe collega's het misschien gaan lezen. Dat doet me veel meer dan het idee dat iedereen per ongeluk op deze site terecht zou kunnen komen.

Eigenlijk is dat ook wel logisch: als een willekeurige internetter wat ik op deze blog schrijf niet leuk vindt, dan maakt het niet zoveel uit. Ondanks het feit dat ik met naam en toenaam op deze pagina sta, blijft het redelijk anoniem. Mensen die mij niet kennen moeten al hun informatie over mij hier vandaag halen.

Ze kunnen mij natuurlijk ook googelen, maar veel wijzer zullen zij daar ook niet meer van worden.

Als mensen die mij echt kennen en met wie ik dagelijks aan één bureau zit, bij wijze van spreken, er niets aan vinden, dan is dat heel anders.

Maar dit helpt mij wel om duidelijk te krijgen waar ik het voor doe. Ik kom er zo achter dat ik stiekem nog steeds, ondanks mijn goede voornemen om vooral voor mezelf te schrijven, teveel bezig ben met wat anderen ervan zouden vinden. Ik wil daar eigenlijk niet mee bezig zijn, dus dat is mijn opdracht voor mezelf: schrijf wat je zelf wil schrijven.

Om daar maar gelijk mee te beginnen heb ik twee dingen die ik me vandaag afvroeg die ik even hier kwijt wil. De eerste is de hiv-rechtszaak in Groningen. Maandag schreef ik het verhaal over het begin van het proces.

Ik was geschokt door de details van de zaak. Anderen injecteren met bloed dat met hiv geïnfecteerd is, dat is echt laag. Toen de eerste reactie van afgrijzen was weggeëbd, welde medelijden in me op voor de slachtoffers.

Maar toen ik vandaag weer een bericht over die rechtszaak ging typen en ik me in ging lezen over de meer recente ontwikkelingen kreeg ik steeds meer een gemengd gevoel. Uit onderzoek bleek dat van twee van de slachtoffers niet door de verdachten besmet was, omdat ze een andere variant van het hiv-virus hebben.

Van vier verdacht was het wel aannemelijk was, maar niet zeker, dat ze door één van de verdachten besmet waren en van de meeste besmette slachtoffers was het niet te bewijzen maar ook niet te ontkrachten.

En als ik dan verhalen lees over de levensstijl die de slachtoffers erop na hielden (met seksfeesten en veel onveilige seks) dan weet ik niet zo goed meer wat ik ervan moet denken.

Natuurlijk kan het ook weer een modder-gooi-campagne zijn van de advocaten van de verdachten, maar het zette me wel aan het denken.

Natuurlijk is het gedrag van de verdachten (als het echt waar is, ze zijn nog altijd onschuldig tot het tegendeel bewezen is) niet goed te praten en dan verdienen ze de straf die de rechter aan ze oplegt, maar ik weet niet zo zeker meer of ik wel zoveel medelijden zou moeten voelen met de slachtoffers.

Op het ANP stond een tranentrekkend verhaal met citaten van de slachtoffers over hoe erg het wel niet was. En dat is ook zo, maar als het waar is dat zij regelmatig seksfeesten bijwoonden waar ze onveilige seks hadden met meerdere partners, dan weet ik niet meer of ik wel zo veel medelijden met ze heb.

Zo zie je maar weer dat zelfs bij onderwerpen waarbij je denkt dat het een duidelijke zaak is, je het verhaal altijd op verschillende manieren kunt bekijken. De les van vandaag: het is nooit helemaal zwart-wit..

Het tweede verhaal waar ik mijn bedenkingen bij heb vandaag, is het bericht over Jörg Haider. Ik weet dat je eigenlijk geen kwaad moet spreken van de doden, maar als ik het even op een rijtje zet:

- Het was mistig;
- Haider reed te hard (142 km/u waar je 70 mag);
- En hij had teveel gedronken (1,8 promille, terwijl 0,5 de maximaal toegestane waarde is)

Is het dan heel hard van mij dat ik het idee krijg dat het een geval is van eigen schuld dikke bult? Of zeg (lees: schrijf) ik nu wat iedereen denkt, maar niet durft te zeggen uit respect voor de doden?

Sorry, ik heb een beetje in een gemene bui vandaag. Normaal ben ik niet zo hard. Maar het lucht wel op... Slecht hè?

Nog even een kleine service-mededeling: ik heb gisteravond een Twitter-widget aan de blog toegevoegd. Voor wie Twitter niet kent: het is de bedoeling dat je in Twitter om de haverklap aangeeft wat je aan het doen bent, zodat anderen kunnen volgen waar je mee bezig bent.

Ik weet niet zeker of ik het wat vind, maar ik heb besloten het een tijdje te proberen. Als je het niet probeert, weet je ook niet waar je het over hebt.

Op dezelfde manier heb ik ook een Hyves-account aangemaakt (waar ik hoogstens tussen de één keer per week en de één keer per maand op kijk..), echt een groot succes is dat niet geworden.. Maar wie weet misschien Twitter wel.

Ik zal op deze blog nog wel laten weten hoe het bevalt..

Eind september is een winkeldief gearresteerd in Drenthe en de politie had geen flauw idee wie het was. De man weigerde te praten en zijn vingerafdrukken werden niet herkend door de computer.

Maar de computer van de Engelse politie herkende de afdrukken wel en nu is de identiteit van de man bekend, daarover heb ik vandaag een bericht getypt.

Ik kwam erachter dat de politie destijds zijn foto had vrijgegeven in de hoop zo achter de identiteit van de man te komen. Die foto hadden wij toen ook bij het bericht gezet.

De foto had ik al bij het bericht geplaatst en het bericht op de site gezet, maar toen kreeg ik te horen van de hoofdredactie en mijn eindredacteur dat dat niet mocht, omdat we de man niet meer herkenbaar in beeld mogen brengen nu zijn identiteit bekend is. Ik vind dat raar.

Het klopt wel wat betreft de ongeschreven journalistieke regel die ik ook op school mee heb gekregen dat een verdachte niet beeld mag komen, maar als hij al met zijn gezicht op onze voorpagina heeft gestaan, dan voelt het heel raar om nu dit balkje voor zijn ogen neer te zetten.

Overigens moest ook in de foto bij het oude bericht een balkje voor de ogen aangebracht worden. Dat voelde bijna als geschiedsvervalsing, het aanpassen van de foto van een oud artikel. Andere nieuwssites, zoals die van mijn nieuwe werkgever NOS Headlines, gebruikten de foto zonder balkje.

Een collega wist het mooi te verwoorden. Hij vroeg zich af waarom we het plaatje überhaupt hadden gebruikt. Het antwoord van de eindredacteur was dat we het erbij hadden gezet omdat de politie het hadden vrijgegeven en omdat het een goed plaatje was bij het verhaal. En waarom halen we het er nu dan af? Vroeg de collega. Omdat de politie hem nu geïdentificeerd heeft antwoordde de eindredacteur. Zijn we dan een verlengstuk van de politie geworden? Concludeerde de collega. De eindredacteur wist even niet wat te zeggen.

Ik snap de beweging van de politie: eerst hopen zij tips te krijgen, dus publiceren zij de foto. Als de identiteit van de verdachte bekend is, hebben zij geen voordeel meer van het tonen van de foto, dus halen zij hem van de website. Maar moeten wij dat dan ook doen bij de NOS?

Wij hebben en andere beweging te maken. Natuurlijk moet de journalistiek niet iedere verdachte aan de schandpaal nagelen, want anders wordt de verdachte al veroordeeld in de publieke opinie voor de rechter er iets over heeft gezegd.

Maar als de identiteit van de dader al is vrijgegeven, heeft het dan nog wel zin om hem te blijven beschermen? Iedereen heeft al gezien hoe de man eruit ziet en wie wil kan zijn ongecensureerde foto gemakkelijk vinden op internet. Is het dan niet hypocriet om het balkje voor zijn ogen op te houden, tegen beter weten in? Ik heb zo mijn twijfels.

Maar de hoofdredactie wil het journalistiek zuiver houden. De identiteit van verdachten wordt beschermd tenzij het een publiek figuur betreft of de politie de gegevens vrijgeeft omwille van het onderzoek.

En ik begrijp die beweging ook wel weer. Toch blijf ik me ongerust maken om de onafhankelijkheid van de misdaadjournalistiek. We worden steeds meer een spreekbuis van de politiewoordvoerders.

Ik las laatst over een onderzoek waaruit bleek dat in 60 procent van de berichten de journalist de politie als enige bron had gebruikt. Ik vind dat eigenlijk best schokkend. Maar ik zal er maar over ophouden.

Over een andere boeg: ik heb vandaag een voorproefje gekregen van de MeonTV-tool. Ik heb het er al eerder over gehad: met dat systeem kan iedereen via internet makkelijk foto's en video's uploaden naar de NOS. Dat kan ook via mobiel internet (wat steeds meer mensen, en dan vooral jongeren, hebben). Maar het programma moet nog worden afgemaakt.

Het had eigenlijk allang draaiklaar moeten zijn, wat zeg ik, het had meer dan een maand al opgeleverd moeten worden, maar ik heb vandaag een blik mogen werpen op wat het nu al kan. En wat ik gezien heb, stemt positief. Het systeem werkt: foto's doorsturen, video's doorsturen, de live-verbinding, alles kan al.

Maar toch moeten er nog een paar cruciale dingen gewijzigd worden. Zo kunnen op dit moment alleen nog maar J-PEG plaatjes verwerkt worden, terwijl mensen soms ook plaatjes in andere formaten op willen sturen. En het exporteren van video kan alleen nog maar in windows video bestanden en niet in het flash-formaat dat wij op de redactie gebruiken.

En nog belangrijker: we kunnen de beelden niet exporteren naar de montageserver, dus we kunnen er niet mee monteren. Dat terwijl de bedoeling is dat UGC-beelden alleen gebruikt gaan worden in een montage samen met beelden van onze eigen camerateams. Dus er is nog genoeg wat er nog moet veranderen voor we het in gebruik nemen. Dat betekent waarschijnlijk nog een maand wachten...

Ach ja, ik mag niet klagen. Ik zit hier prima bij de NOS. Ik ben nog steeds ontzettend blij met mijn aanstelling bij NOS-Headlines.. ;-)

17:47, Ma 13-10-2008

Goed nieuws: mijn aanstelling bij NOS Headlines is definitief. Ik ga over ongeveer een maand twee dagen per week leiding geven aan de videoredactie van Headlines.

Ik ben er echt superblij mee. Tegelijk is het ook best spannend, want het is een heel andere verantwoordelijkheid dan die van een redacteur/verslaggever. Ik denk dat het een hele leerzame periode voor mij gaat worden, die heel goed zal zijn voor mijn groei als journalist.

Verder heb ik nog wat meer goed nieuws: ik heb de blog wat bijgewerkt. Zo is er nu onder meer een pagina waarop mijn cv staat en ik de rubriek 'Video uitgelicht' toegevoegd. Daarin komt telkens een video te staan die ik even in het spreekwoordelijke zonnetje je zetten.

Op dit moment staat er een video in die ik een maand geleden maakte voor de NOS Journaal pagina over een enorme mechanische spin.



Ik vond het zelf een heel leuk filmpje om te maken en het was die week het best gelezen bericht. Hoe vaak ik deze nieuwe rubriek ga verversen weet ik nog niet, maar ik verwacht dat het tussen de één keer per week en één keer per maand in zal liggen. Ik heb immers nog andere dingen te doen dan het bijhouden van deze blog ;-).

22:24, Vr 10-10-2008

Misschien nog wel leuk om te melden: ik heb vandaag besloten een bericht af te blazen. Het ging over een mogelijke overname van het bedrijf dat Blackberry's maakt door Microsoft.

De eindredacteur kwam met dat bericht aanzetten. Na enig speurwerk kwam ik erachter dat het hele verhaal voortkwam uit een analyse door een journalist van persbureau Reuters.

Die beweert dat Microsoft een bod uit heeft staan voor de aandelen van het bedrijf dat de Blackberry's maakt van 50 dollar per aandeel. De aandelen van dat bedrijf zijn behoorlijk in waarde gedaald sinds het begin van de kredietcrisis en we staan nu op 60 dollar.

Als die aandelen nog veel verder dalen, dan gaan veel aandeelhouders verkopen aan Microsoft, dus wordt binnenkort de Blackberry eigendom van de softwarereus, zo redeneert de journalist van Reuters.

Ik vond het sowieso een beetje mager om een verhaal te baseren op één bron (er zijn weliswaar op allerhande websites berichten over dit onderwerp te vinden, maar die zijn allemaal gebaseerd op dat Reuters-bericht), maar ik vind bovendien de redenatie niet bepaald sluitend te noemen.

Ik denk dat misschien niet alle, maar wel veel, aandeelhouders wel door hebben dat de Blackberry ook in de nabije toekomst de lijst van meest populaire smartphones zal blijven aanvoeren en dat op het moment dat de markt weer aantrekt deze aandelen weer in waarde stijgen. Daarom vond ik dat dit verhaal het niet waard was om te melden.

21:12, Vr 10-10-2008

Ik ben er eindelijk achter hoe ik NOS-video's kan embedden op deze blog (ja ik weet het, ik ben een internet-newbie). Maar nu ik dat weet, ga ik even wat tijd spenderen om in eerdere posts wat video's te zetten.

Verder heb ik vandaag wat berichten getikt en een verhaal voorbereid voor morgen over de Russische raket die zondag de lucht in gaat richting ISS, met slideshow en video.

Ik kreeg trouwens laatst de vraag of ik in een paar weekenden wilde werken. En daarmee werd bedoeld dat ik dan doordeweeks én in het weekend diensten zou draaien. Dat betekent natuurlijk meer geld (los van de extra uren krijg je voor weekenden ook een klein percentage extra per uur), maar ik was echt niet van plan een werkweek van zeven dagen te gaan draaien.

Ik heb het nagevraagd en dat mag überhaupt niet eens. Ook freelancers zijn aan de cao verbonden en daarin staat dat iedere gewerkte dag in een weekend recht geeft op een vrije doordeweekse dag.

Ik heb dus gezegd dat ze me als ze me in het weekend willen vrij moeten plannen op een doordeweekse dag. Anders zou ik het ook niet trekken met die lange reistijden.

Als freelancer is het heel belangrijk om te weten wat je rechten zijn. Voor iemand in vaste dienst is dat allemaal al geregeld, maar een freelancer moet voor zijn eigen rechten opkomen.

Daarom wordt sinds kort op mijn oude school een cursus freelance-journalistiek aangeboden voor net-afgestudeerden. Ik denk dat ik daar maar eens binnenkort gebruik van ga maken.

Het is overigens heel fijn dat ik daar wel gebruik van kan maken. Van die andere dienst kan ik dat namelijk niet. Ik heb het over de kortingkaart voor net-afgestudeerden.

Die is net ingevoerd en iedereen die vanaf oktober zijn ov komt inleveren vanwege zijn afstuderen krijgt nu een gratis voordeelurenkaart. Dat betekent dat mijn vriendin en ik er geen krijgen, we zijn allebei een maand te vroeg afgestudeerd. Hoe belachelijk is dat?

Het zou wel netjes geweest zijn als we ook eerder afgestudeerden zo'n kaart gaven. Ik ben toch met zo goed net afgestudeerd of niet? Ach ja, ik mag niet klagen, mijn reiskostenvergoeding is heel acceptabel, maar dat geldt vast niet voor alle pas afgestudeerden die nu net buiten de boot vallen...

Het ziet er op het moment trouwens niet naar uit dat er veel met mijn voorstel voor de Quickfix gedaan gaat worden. Ik heb de nieuwe versie van het concept gezien en er is inderdaad een beetje meer beeld bij gekomen, maar dat is nog steeds vrij summier.

Ik ben bang dat we niet veel vooruitgang gaan boeken met deze tijdelijke website. Ik ben alleen ook bang dat deze tijdelijke oplossing uiteindelijk helemaal niet zo tijdelijk blijkt te zijn.

Op dit moment wordt gezegd dat er over een jaar een nieuwe site komt, maar ik ben bang dat het wel eens iets langer zou kunnen duren.. En de ideeën die ik heb geopperd voor die nieuwe website, die nu nog vernieuwend zijn, zullen tegen die tijd waarschijnlijk al oud nieuws zijn geworden.

Maar misschien kunnen we nog wel de koploper zijn met UGC. Helaas worden ook daar de vernieuwingen telkens maar uitgesteld. We zijn bezig met de het opzetten van de MeonTV-tool. Dat is software waarmee via internet foto's en video's makkelijk doorgestuurd kunnen worden naar de redactie, ook via mobiel internet.

Met deze software-tool kunnen we zelfs iemand met internet op zijn of haar mobiel live in de uitzending halen, op de website, op het digitale themakanaal Journaal 24 of op televisie.

Zoals ik al zei gaat het erg traag. Het had eigenlijk meer dan een maand geleden klaar moeten zijn, maar ik wacht nog steeds..

17:09, Do 09-10-2008

Eigenlijk is het heel slecht van me, maar vandaag heb ik het een beetje rustig aan gedaan. Gisteren was namelijk een vriendin van mijn vriendin op bezoek en had een beetje diep in het glaasje gekeken. Ik was niet eens zo heel zat, maar ik was wel behoorlijk brak vanochtend.

Uiteindelijk viel het allemaal wel mee, ik heb nog wel een paar leuke verhalen geschreven, maar ik toonde wel wat minder initiatief dan ik anders doe. Meestal volg ik zelf wel een beetje de ontwikkelingen en dan kom ik zelf met de vraag zal ik daar en daar een bericht over maken, maar vandaag leunde ik achterover en wachtte ik tot de eindredacteur mij vroeg om iets te doen.

Natuurlijk deed ik het dan wel en ik kon dan wel ook hetzelfde niveau halen als normaal, maar toch voel ik me een beetje schuldig. Toch ben ik nog wel redelijk productief geweest met een paar wat langere verhalen, zoals die over de opstand in Thailand.

Maar ik had vandaag dus ook nog wat tijd over om andere dingen te doen (normaal mag ik eigenlijk niet van mezelf) en ik heb besloten om eens een kijkje te nemen op een website waar ik laatst een artikel over had gelezen in de krant: www.vimeo.com.

Dat is een soort YouTube, maar dan voor high definition video's. Het aanbod is veel kleiner, maar er zitten hele leuke en mooie dingen bij, zoals een kerel die overal op de wereld gaat staan dansen;



Een kunstacademie-project;



De klassieke dierenfilmpjes waar ook YouTube mee groot is geworden;



En iemand die in de reclame zit en teveel tijd om handen heeft..



De gemiddelde consument zal niet snel toegang hebben tot de opname-apparatuur die hiervoor nodig is, maar dat is wel in opkomst. Er komen steeds meer consumentencamera's die op HD opnemen en waarschijnlijk is er binnen nu en vijf jaar het eerste mobieltje te koop met ingebouwde HD-camera..

Toch blijft de vaardigheid om een goed beeldverhaal te vertellen belangrijker dan de gebruikte apparatuur. Een saai vakantiefilmpje in HD is nog steeds saai. De hoogst-scorende vimeo-filmpjes zijn dan ook door professionals gemaakt.

Zoals die reclame-kerel, maar ook die gek dansende nerd had een professionele film-crew bij zich. Hij wordt namelijk gesponsord door een kauwgom-merk, waarom weet ik ook niet.

Toch weet de site goed dat non-profit gevoel te behouden. En waarschijnlijk is het ook gewoon waar dat de makers er geen geld aan verdienen, maar ik vraag me af of dat zo blijft wanneer de bedrijven vimeo ontdekken, zoals dat op YouTube gebeurde. Daar is nu veel advertising te vinden.

Ook ben ik benieuwd of de site de popularisering van HD overleeft. Nu hangt er nog zo'n sfeertje van professionals (of in ieder geval de betere amateurs) onder elkaar. Maar als straks iedereen toegang heeft tot de technische middelen om dergelijke filmpjes te maken, zal dat toch ook moeten veranderen. Dat komt ook daar de eigentijdse variant van de star wars-kid op te staan.

Maar goed, ik moet niet pretenderen dat ik er verstand van heb, ik zal het nu vooral gebruiken om leuke of mooie filmpjes te kijken in een hogere resolutie...

Over filmpjes gesproken: ik heb er nog even over nagedacht en ik heb mijn favoriet gekozen uit de documentaires van gisteren. Het is 'To die in Jeruzalem' geworden.

Ik twijfelde even om 'The cop, the judge and the murderer' zou gaan kiezen, want die zat ook erg goed in elkaar, maar uiteindelijk won de emotie het van het interessante verhaal.

Het was echt heel indrukwekkend om te zien hoe de maakster van de docu over Israël via het verhaal van de moeder van een meisje dat omkwam in een zelfmoordaanslag die op zoek is naar de moeder van het meisje dat zichzelf opblies en het gesprek wat er tussen de twee ontstaat, laat zien dat ze misschien maar enkele kilometers van elkaar af wonen, maar nooit nader tot elkaar zullen komen omdat ze elkaar niet begrijpen.

Het lijkt er even op dat de twee via het verdriet om hun dochter tot wederzijds begrip kunnen komen, maar tijdens het gesprek (wat overigens niet 'in person' was, maar een videogesprek via een sattellietverbinding) bleek dat hun opvattingen over de Israëlische bezetting van de Palestijnse gebieden niet met elkaar verenigbaar zijn.

Wat ik vooral ook knap vind, is dat de maakster niet tot nauwelijks bezig is geweest met haar eigen mening, maar vooral met het integer neerzetten van de mening van de twee moeders.

Ze was zelf ook aanwezig bij de vertoning en ze vertelde dat iedereen die de documentaire keek, eruit haalde wat hij of zij erin wilde zien. Een rechtse Israëlische politica zei naar verluid na de vertoning van de film dat ze het mooi in beeld bracht wat voor leugenaars die Palestijnen zijn...

Ik ben bang dat het vinden van een oplossing voor dit conflict niet binnen mijn leven gevonden zal worden. Er zullen meerdere generaties overheen moeten gaan.

Als twee vrouwen die allebei vrede willen en vooral willen dat er een einde komt aan het onnodige bloedvergieten ruzie krijgen via een sattellietverbinding ruzie krijgen, hoe moet het dan de politici lukken om harmonie te bereiken? Het zegt trouwens al genoeg dat de twee vrouwen niet eens elkaar in het echt kunnen ontmoeten omdat beide overheden (zowel de Israëlische al de Palestijnse) en voortdurende spanningen tussen de twee bevolkingsgroepen dat onmogelijk maken.

Het is trouwens ook interessant om te zien waar het gesprek op misliep. De Israëlische vrouw wilde perse dat de andere moeder publiekelijk te kennen gaf dat zelfmoordaanslagen zoals die waarbij hun beide dochters omkwamen compleet nutteloos zijn.

En dat had de Palestijnse vrouw al min of meer gezegd in een eerder interview, maar niet met zoveel woorden. Ze had gezegd dat ze haar dochter had tegengehouden als ze vantevoren van haar plannen op de hoogte was geweest en dat er andere manieren zijn om je verzetten dan die van het geweld.

Maar tijdens het gesprek kon ze het niet over haar lippen krijgen om te zeggen dat aanslagen geen zin hebben.

Voor het gesprek had een christelijke Palestijn al gewaarschuwd dat het niet zou lukken. Als de Palestijnse moeder toe zou geven dat aanslagen nutteloos zijn, dan zou dat betekenen dat haar dochter voor niets is gestorven, zei die man tegen de Israëlische vrouw.

Bovendien zit het idee van jezelf opofferen voor de goede zaak zo ingebakken in de manier waarop in Palestijnse cultuur wordt gekeken naar het moslim-geloof, dat het verwerpen van aanslagen ook zou betekenen dat ze de islam verwerpt.

Zo geeft de documentaire treffend weer welke twee elementen de kern van het probleem vormen: onwil en onbegrip. De onwil om de eerste stap te zetten ("wij willen jullie best meer vrijheid geven, maar dan moeten jullie eerst stoppen met de zelfmoordaanslagen" en "zij willen best stoppen met de aanslagen, maar dan moeten jullie ons eerst meer vrijheid geven") en de onbegrip jegens elkaars cultuur.

Het onbegrip wordt door de isolatietechnieken van de Israëlische overheid alleen maar versterkt. Om de Palestijnse gebieden staat tegenwoordig een grote hoge muur en het Israëlische leger bepaalt wie er in en uit mag. Vroeger kwamen de Palestijnen nog regelmatig de Israëlische gebieden binnen voor hun werk, maar in Israël hebben de werkgevers de goedkope arbeidskrachten uit Oost-Europa ontdekt.

De maakster van de film vertelde dat toen zij jong was, ook Palestijnse vrienden en vriendinnen had. De kinderen die nu opgroeien, die komen nooit in aanraking met een Palestijn, behalve via het nieuws op tv van zelfmoordaanslagen en gevechten.

Ik zie in die omstandigheden om optimistisch te zijn over de toekomst. Zoals ik eerder al zei, ben ik van mening dat het heel veel moeite gaat kosten om de situatie daar de goede kant op te krijgen en zelfs dan moeten er nog meerdere generaties overheen voor het effect zal hebben. In een interpretatie van Hamlet: "There really is something rotten in the states of Israël and Palestina..."

17:09, Wo 08-10-2008

Documentaires kijken met collega's en discussiëren over journalistieke dilemma's, wie wil dat nou niet? Vandaag was het jaarlijke documentairefestival van de NOS, News Input.

Ik heb vijf hele interessante docu's gekeken. De eerste was wat mij betreft de minste. Het over een Amerikaanse moslim die zijn baan opzegt om de islamitische slagerij van zijn vader over te nemen.

De tweede was heel indrukwekkend: het verhaal over een Israëlische vrouw die de moeder wil opzoeken van de jonge Palestijnse vrouw die haar dochter in een zelfmoordaanslag opblies.

Het is schokkend om te zien hoe gelijk het verdriet van die twee vrouwen is, maar hoe hun verschillende ideeën ervoor zorgen dat ze elkaar niet helemaal kunnen begrijpen.

De derde was ook wel interessant, die ging over de woordvoerders van twee islamitische groepen in Denemarken ten tijde van de cartoonrel, de één van een politieke partij voor gematigde democratische moslims, de ander spreekt namens 27 moslimorganisaties die opkomen voor de belangen van wat traditionelere moslims.

Het was interessant om het eens vanaf de andere kant te bekijken. Wat mij opviel was de tunnelvisie die de media in de docu tentoon spreiden. Journalisten hebben telkens hun verhaal al klaar in hun hoofd en we laten dat beeld niet meer beïnvloeden door de ontwikkeling van de werkelijkheid om hun geen.

Een collega verwoordde het mooi: als journalist moet je altijd met een open geest en vanuit een oprechte interesse je werk doen. De journalisten die in de documentaire te zien waren, waren zwaar bevooroordeeld. Dat heeft misschien wat te maken met het de cultuur van dat land, het overgrote deel van de bevolking schijnt daar namelijk nogal rascistisch te zijn..

De volgende op de lijst was een film van een zweedse parlementair journalist die de premier van dat land tien jaar lang van tijd tot tijd voor de camera geïnterviewd heeft en van die interviews een documentaire heeft gemaakt.

Het voeren van gesprekken met politici waaruit niet geciteerd mag worden, maar die wel als achtergrondinformatie kunnen dienen blijkt in Zweden heel normaal te zijn. Minder normaal is dat het de premier betreft. En dat de gesprekken opgenomen worden en dat er een documentaire van is gemaakt, dat is helemaal vernieuwend.

Toen de journalist zo'n zes jaar er mee bezig was, kwamen zijn collega-journalisten erachter. Dat werd toen een kleine journalistieke rel, want hij zou door zijn relatie met de premier zijn werk als parlementair journalist niet meer goed kunnen vervullen.

De maker lichtte de docu zelf toe en kon zich dus verweren. Hij vertelde dat het achteraf een storm in een glas water was. Iedere parlementair journalist heeft bepaalde off the record bronnen.

Bovendien wat er nooit informatie bij die direct interessant was voor het nieuws van dat moment. De verhalen van de premier zijn te persoonlijk om op zichzelf interessant te zijn. Pas wanneer we gebundeld worden in een documentaire wordt het interessant om naar te kijken.

De laatste docu die ik heb gezien (eigenlijk was er nog één, maar ik moest mijn trein halen...) ging over een moordzaak in België. Een soort real life CSI, zeg maar. De kijker volgt een Waals politieteam bij het oplossen van een moord.

Jammer genoeg was het alleen deel één van drie en heb ik dus de ontknoping niet kunnen zien (de documentaire eindigde op het klassieke "to be continued...").

Het was verfrissen om eindelijk eens te zien hoe het er nu echt aan toegaat bij dat soort onderzoeken. En die werkelijkheid lijkt in niets op wat je in series ziet. Ik kan niet wachten tot deel twee en drie ergens op televisie uitgezonden wordt!

Toch wel jammer dat ik eerder weg moest, want de laatste docu beloofde ook veel goeds. Het gaat over de ondergang van de LA Times en de vercommercialisering van de media. Maar ik had afgesproken met vrienden, dus ik kon niet echt anders..

Maar het was echt leerzaam, zo'n documentairefestival. Het zette me echt aan het denken over de journalistiek. Ik denk dat ik er volgend jaar weer geen ga..

18:00, Di 07-10-2008

Zo, dat was me het dagje wel. Vandaag heb ik meegelopen met NOS-headlines, een videojournaal voor jongeren op internet.

En zodra ik de redactie opliep, viel me gelijk op dat de sfeer er compleet anders is dan bij de Digidesk en Omroep Brabant.

Je merkt gelijk dat het voor jongeren en door jongeren gemaakt wordt. Het is allemaal wat losser.

Als het allemaal doorgaat, dan wordt ik daar samensteller, wat bij headlines in feite eindredacteur betekent. De dag begon met de ochtendvergadering, waar besproken wordt wie wat gaat doen die dag. Dat is de belangrijkste vaak van de samensteller.

Daarna ben ik meegegaan met een groepje dat op pad ging naar Rijssen, dat ligt in Twente. In de krant stond dat de gemeente daar een speciale belasting wil gaan heffen op kauwgom, om daarmee de kauwgom-resten op straat op te ruimen.

Eerst stapten we in een krakkemikkige auto die bij het optrekken meer lawaai dan vaart maakt, om daarmee de tocht maar Twente te maken.

Onderweg was het hartstikke gezellig in de auto, maar toen we de burgemeester interviewden bleek het allemaal wat overtrokken te zijn in de krantenberichten.

Eigenlijk wilde de gemeente wel een dergelijke belasting heffen, maar omdat het wettelijk niet te regelen was, had de gemeente besloten het wat omslachtelijker aan te pakken. De gemeente verhoogt de onroerende zaken belasting met enkele procenten om daarmee het witte plakspul op te ruimen.

En de winkeliers mogen zelf weten hoe ze dat doorberekenen, maar de gemeente adviseert de kauwgom duurder te maken.

Ik heb zo mijn twijfels of die methode wel zo realistisch is, maar het betekende vooral dat de insteek van het hele item omgegooid moest worden. Eerst wilden we mensen op straat voor de camera halen, maar nu hadden we ineens winkeliers nodig.

En bij de winkels waar doorgaans kauwgom verkocht wordt, is dat nog lastig. Dat zijn meestal namelijk grotere ketens en alle contact met de pers loopt dan via het hoofdkantoor.

Maar gelukkig lukte het om twee welstandige winkeleigenaars te vinden die we wel mochten interviewen, dus al met al wordt het waarschijnlijk een leuk item.

Het was de bedoeling om op de terugweg in de auto alvast een ruwe montage te maken, maar de firewire-kaart deed het niet en we konden de beelden dus niet inladen. Leuke introductie bij headlines: de auto is niet helemaal ok en de laptop deed het niet..

Gelukkig werd het afmonteren van het item toch naar morgen verschoven, omdat er al genoeg filmpjes gemaakt waren die dag. En ook op de terugweg hebben we leuke gesprekken gehad in de auto.

Vanaf morgenavond is het item te zien op internet. Wanneer ik meer hoor over of ik de baan krijg is nog onbekend, maar de samensteller van dienst, Michiel, zou er druk achter zetten.

Ik zou het wel heel leuk vinden, ik merk dat het me goed doet om weer met bewegende beelden bezig te zijn. En het is heel leuk om met zo'n leuke groep frisse jonge mensen samen te werken. Zodra ik meer weet, kom ik er op terug...

18:31, Ma 06-10-2008

Ik heb vandaag een nogal domme fout gemaakt. Na een helse treinreis (ik heb meer dan de helft van de reis moeten staan in overvolle treinen, ik overdrijf niet, er moesten mensen op het perron blijven wachten omdat de trein echt helemaal vol zat) kwam ik om half tien met een half uur vertraging aan op de redactie.

Maar toen ik in de overdracht keek, bleek ik late dienst te hebben en dus tweeëneenhalf uur te vroeg te zijn in plaats van een half uur te laat..

Ik ben maar gewoon aan de slag gegaan en ik mocht uiteindelijk om zes uur naar huis, dus vandaar dat ik nu in de trein mijn bericht zit te tikken..

Vandaag heb ik onder meer een bericht geschreven over uitstervende zoogdieren en nog wat eco-nieuws. Wat eigenlijk nog interessanter is om te vermelden is een YouTube-filmpje waar iemand me op wees (dank je wel, Marloes) over een sociologische blik op de effecten van YouTube.

Echt een interessant inzicht in de effecten van deze website in het bijzonder en web 2.0 in het algemeen. Veel van het filmpje zal de leden van de multimediale generatie al wel bekend voorkomen, maar de maker van het filmpje, een Amerikaanse docent antropologie, kijkt er op een interessante manier naar.



Verder heb vandaag overleg gehad met mijn chef over de UGC-plannen. Het was best een leuk gesprek, over de stand van zaken rond de nieuwe MeonTV-tool, waarmee we bij de NOS het binnenhalen van UGC makkelijker gaan maken, en de schaduwsite, een aparte pagina voor de publieksbijdragen die de website of het televisiejournaal niet gehaald hebben. Ik ga daar verder niet over uitwijden, want ik kom er nog wel een keer op terug.

Wat ik nog wel wil melden is dat ik morgen een dagje mee ga lopen bij NOS-Headlines, een internetjournaal voor een wat jonger publiek. Daar zoeken ze namelijk een nieuwe samensteller en morgen kan ik kijken of ik het werk leuk vind en zij kunnen kijken of zij mij geschikt achten voor de baan. Ik ben erg benieuwd! Morgen vertel ik er meer over.

17:18, Vr 03-10-2008

Ik heb vandaag nog even toestemming gevraagd om te posten over de collega waar ik eerder een bericht over plaatste. Die collega die verslaggever wordt in Den Haag, wiens vader tot voor kort de persvoorlichter was van een belangrijke politicus.

Hij heeft toestemming gegeven, dus kan ik het volledige bericht op mijn blog zetten, zoals ik hem al in mijn telefoon had gezet.

Gisteren heb ik ook toestemming gevraagd om over de quickfix te schrijven en het mag, zolang ik hem maar niet op mijn blog daadwerkelijk laat zien.

Ook over de quickfix heb ik de oudere berichten aangepast naar de versie die ik in mijn telefoon heb staan, anders staat het misschien een beetje raar als eerdere berichten zonder uitleg gewijzigd zijn.

17:02, Vr 03-10-2008

Vandaag was weer een druk dagje. Er was een normale bezetting, maar aangezien er iedere vrijdag ook een nieuwsquiz in elkaar gedraaid moet worden is de normale bezetting eigenlijk niet genoeg.

De nieuwsquiz werd op mijn bureau gelegd en ik heb hem dit keer een beetje makkelijker gemaakt naar aanleiding van de kritiek van vorige keer.

Verder heb ik twee dingen gemonteerd, een korte newsflash over een enorme wietplantage die de Spaanse politie heeft opgerold.



Verder heb ik ruw materiaal van het jeugdjournaal gemonteerd tot een item van twee minuten.



En ik heb natuurlijk nog een paar berichten geschreven. Ik zou vandaag ook nog mijn UGC-plannen gaan bespreken, maar daar had ik geen tijd voor met alle dingen die ik vandaag te doen had.

Nu is de afspraak verplaatst naar maandag. Ik ben heel erg benieuwd naar de reactie die ik krijg. Maar eerst ga ik even weekend houden.

17:00, Do 02-10-2008

Komende maandag wordt de quickfix gepresenteerd aan de hoofdredactie, dus moest ik vandaag even haast maken om het nog af te krijgen, zodat er morgen nog even over gepraat kon worden met de personen die erover gaan.

Het is me gelukt om tussen het schrijven voor de website door wat voorbeelden (af) te maken van wat ik met de site zou willen. Ik mailde ze over de Digidesk-redactie en ik kreeg gelijk bijval van de andere redactieleden die op dat moment aanwezig waren.

Wat ik in een uurtje of anderhalf in elkaar knutselde vonden ze beter dan de officiële versie. Uiteindelijk kwam er een hele goede discussie op gang over wat er allemaal wel en niet mogelijk is.

Het is echt leuk om te zien hoeveel knowhow er op de redactie rondloopt. Iedereen had een zinnige bijdrage en een interessante visie.

Zo stelde een collega voor om ook plaatjes bij radio-interviews en items te zetten van datgene of diegene die op dat moment te horen is. De radioverslaggevers die kunnen zelf ter plekke foto's maken en als dat niet kan zijn er altijd nog beeldpersbureau's als ANP en EPA.

En dat was maar één van de interessante voorstellen die gedaan werden. Echt leuk om te zien wat één mailtje teweeg kan brengen..

Verder heb ik vandaar wel een paar leuke verhalen geschreven, maar niets noemenswaardigs. Wie wil weten waar het over ging, moet maar even op de pagina 'mijn producties' kijken.

Het zal dan ook wel zijn opgevallen dat ik vandaag niet heel erg veel verhalen heb geschreven. Dat komt onder meer doordat we eindelijk weer eens een normale bezetting hadden, maar ik moet wel toegeven dat het ook wel wat met de quickfix te maken had.

Ik had niet eens veel tijd gestopt in de voorbeelden, maar vooral het praten erover kostte veel tijd. Ik ben benieuwd wat er mee gaat gebeuren.

Zoals ik al schreef wordt er maandag over de quickfix overlegd met de hoofdredactie. Ik hoop dat een paar elementen van mijn voorstellen en van het gesprek wat daarop volgde in die presentatie opgenomen worden. We zullen zien...

Voor het geval het nog niet duidelijk is, dit is een roerige tijd voor de Digidesk. Het mag dan voor mij allemaal niet snel genoeg gaan, maar het gebeurd uiteindelijk wel allemaal.

Terwijl ik zit te werken aan de quickfix, ligt er ook nog steeds een voorstel van mij voor de nieuwe pagina van volgend jaar op het bureau van mijn chef op een evaluatie te wachten.

En morgen wordt er een proef gedraaid met de nieuwe software waarmee de NOS in de toekomst alle UGC gaat verwerken. Als die eindelijk geïmplementeerd kan gaan worden, kan ik ook daar weer mee aan de slag.

Immers, hoe makkelijker je het maakt om dingen op sturen, hoe meer rotzooi je binnen krijgt. Aan mij de schone taak om een methode te ontwikkelen om daar de pareltjes tussen uit te vissen.

Voor meer informatie over UGC verwijs ik naar mijn reflectie daarover die ik iets minder dan een half jaar over dit onderwerp schreef voor mijn opleiding. Ik zou liegen als ik zou zeggen dat die reflectie het ultieme boekwerk over UGC is, het is immers 'maar' voor een hbo-opleiding, maar het leverde me een goed cijfer en een baan bij de NOS op, dus ik moet wel iets goed gedaan hebben.. ;-)

Het voelt echt nog steeds als een voorrecht om hier bij de NOS op de cutting edge van veranderingen in de wereld van de media te mogen werken. Nog groen van de opleiding sta ik er middenin.

Wereldwijd worstelen nieuwsmedia met dezelfde problemen en zoeken ze dezelfde oplossingen. En ik heb nog veel te leren over de journalistien en de werking van een nieuwsmedium als de NOS, getuige ook mijn ongeduld als om veranderingen gaat, maar dit leven aan de frontlinie bevalt me wel..

Fijn, dat Hollandse weer..

Hoe je in dat kleine stukje lopen van het gebouw van de NOS op het mediapark naar de trein volledig doorweekt kan raken. Maar goed, wat mij vooral bezighoudt is de nieuwe webpagina van de NOS.

Ik heb nu namelijk de quickfix op schoot, een soort tussenoplossing, zeg maar. Over ongeveer een jaar moet er namelijk een volwaardige nieuwe website op de url www.nos.nl komen te staan, maar omdat er dingen zijn die nodig moeten worden veranderd, ligt er nu een tussenoplossing op tafel.

Ik ga niet al teveel uitweiden over deze nieuwe site, want dan wordt waarschijnlijk mijn baas boos, maar dit voorstel is in ieder geval een stap in de goede richting. Wel heb ik nog wat op- en aanmerkingen. Ook die houd ik voorlopig voor me. Ik denk dat ik morgen een paar ideeën en voorstellen de groep in ga gooien op de redactie...

Één van de belangrijkste discussiepunten is de tegenstelling tussen nos.nl en nosjournaal.nl. De één draait namelijk om snel het laatste nieuws en services als weer en verwijzingen naar de verschillende onderdelen van de webpagina's van de NOS en de ander draait vooral om beeldmateriaal als foto's en video en om nieuwsverhalen.

En nu moeten de twee samengaan. Maar de ruimte is beperkt dus op bepaalde gebieden moeten er concessies gedaan worden. En het is best lastig om een goed compromis te sluiten. Ik ben nu wat ideeën op papier aan het zetten en schetsen aan het maken. Morgen werk ik ze wat beter uit en leg ik ze voor aan collega's. Ik schrijf daar morgen meer over.

Verder was vandaag best wel een zware dag. Gisteren draaide ik namelijk een late dienst en vandaag de vroege dienst. Met andere woorden: ik kwam om tien uur 's avonds thuis en mocht om vijf uur weer mijn bed uit. Toen ik aankwam op mijn werk had ik het gevoel dat ik amper weg was geweest..

Het was op het gebied van nieuws niet een heel bijzondere dag. Ik heb wel een paar grappige berichten gemaakt, maar niets wat meldenswaardig is.

Wel interessant is hoe er wordt omgesprongen met de Amerikaanse verkiezingen. Overal staan alle hens aan dek. Bij tv internet en radio wordt ervoor gezorgd dat de redacties goed bezet zijn die dag.

Maar ik vraag mij af hoeveel mensen daar echt gebruik van maken. Als ik om mij geen kijk, zijn de enigen die het nieuws rond de verkiezingen intensief volgen collega-journalisten. De niet-journalisten in mijn kennissenkring vinden het allemaal maar overdreven.

Is het wel gerechtvaardigd om zoveel geld te spenderen wat niet onder de bevolking leeft? Natuurlijk, het nieuws moet gebracht worden, maar dat kan ook met ietsje minder, lijkt mij. Maar goed, dit is weer zo'n interessant discussiepunt, waar ik vast en zeker nog wel eens op terug zal komen...