Zoals de (weinige) lezers van Jannes in Medialand ongetwijfeld hebben opgemerkt, is het al een tijdje stil op deze blog. Dat komt vooral door mijn stukke telefoon, die is ter reparatie terug naar de fabriek.

Ik ben nog wel mobiel bereikbaar, maar op mijn oude Nokia 6310i heb ik geen internet, dus is in de trein bloggen tijdelijk geen optie.

Mijn tijdelijke telefoon:


Op mijn werk heb ik meestal geen tijd en als ik thuiskom heb ik meestal betere dingen te doen dan achter de computer zitten, dus komt het erop neer dat ik mijn blog verwaarloos op het moment.

Vandaag toch maar even een kort bericht, omdat de NOS een nieuwe website op NOS.nl heeft geplaatst: de quickfix, zoals die in de wandelgangen genoemd wordt.

Stap achteruit
Op visueel vlak is het een stap achteruit. De NOS Journaal-pagina had een voorpagina die bijna evenveel overzicht gaf als de voorpagina van een krant. Daarop stond een aantal door de redactie geselecteerde verhalen met kop, foto en een korte intro-tekst. In de quickfix blijft daarvan alleen nog maar een kop over.

In de aanloop naar het online gaan van de quickfix is het door meerdere redacteuren herhaaldelijk gezegd dat de pagina niet beeldend genoeg is en te weinig overzicht biedt. Voorbeelden van hoe onze internetpagina er eigenlijk uit zou moeten zien als je het mij vraagt, zijn de nieuwspagina’s van de Dag en de BBC.

Uit de reacties blijkt dat veel lezers van de site de visuele kwaliteit van de oude website missen. Overigens is het heel leuk om te lezen dat de NOS Journaal pagina zoveel verknochte lezers had. Ik ben benieuwd of alle mensen die in hun reactie zeggen dat ze nu naar alternatieven gaan kijken echt bij ons weggaan. En of ze nog terugkomen.

Verademing
Om eerlijk te zijn moet ik wel zeggen dat het wel een verademing is dat de tweedeling tussen de doorschakeling van teletekstberichten op NOS.nl en de langere verhalen op de NOS Journaal pagina verleden tijd is.

En als je kijkt naar bezoekersaantallen zal het de artikelen goed doen dat ze op NOS.nl staan, want die pagina werd altijd zeer goed bekeken. Eigenlijk was het bezopen dat daar tot nu toe alleen een doorkoppeling van teletekst stond.

Kinderziektes
Maar eigenlijk is het raar te noemen dat deze nieuwe pagina zomaar online gegooid wordt zonder dat ie eerst een tijdje als schaduwsite meedraait op de redactie. Nu moesten alle hens aan dek om hem bij te houden omdat niemand de nieuwe werkwijze al volledig onder de knie had. Bovendien hebben we vandaag een hele waslijst aan kinderziektes geconstateerd die nog verholpen moeten worden.

De komende tijd zal er nog het een en ander moeten gaan veranderen eer deze tijdelijke oplossing echt goed werkbaar is. Voor de lezer zal het niet erg goed te merken zijn, maar voor de redactie des te meer. Onze werkwijze moet nog helemaal worden veranderd en afgestemd op de nieuwe situatie.

Na een gesprek met Roeland Stekelenburg, die het ontwikkelen van de quickfix onder zijn hoede heeft, snap ik wel waarom ervoor gekozen is om deze niet-visuele, op de oude NOS.nl gestoelde pagina-indeling te houden.

Stapsgewijs
Als je het echt goed wilt doen, moet je eigenlijk alles omgooien. Dat wil Stekelenburg liever niet, hij wil het liever stapsgewijs veranderen, zodat de interface niet al te vervreemdend wordt voor vaste gebruikers.

De compleet nieuwe website die volgend jaar in gebruik genomen zou moeten worden, wordt wel veel visueler, interactiever en functioneler. Tenminste, dat is wel de bedoeling, vertelde Stekelenburg mij net.

Ik zet dan ook mijn hoop op de nieuwe website. Hopelijk wordt één van de nieuwe onderdelen van de site de aparte website voor UGC, waar mijn chef Jens Kraan en ik op aan willen sturen. Een CNN iReport-achtig iets, zeg maar. Of een BBC Have your say. Helaas moeten dat soort dingen wachten tot we de nieuwe site gaan ontwikkelen.

Auto
Verder nog een privébericht: ik heb een nieuwe auto! Komende zaterdag haal ik hem op. Het is een VW Golf en hij ziet er ongeveer zo uit:

Op de pagina van NOS Headlines komt straks een heel leuk filmpje over
World of Warcraft. Afgelopen nacht kwam de tweede uitbreidingsset uit
en veel mensen keken reikhalzend uit naar het moment dat ze hun net
aangeschafte schijfje in de PC kunnen schuiven om de nieuwe opties te
proberen en de nieuwe gebieden te verkennen. Gelukkig was één van de
Headliners een WoW-er en hij had zijn laptop bij, dus hij installeerde
de nieuwste uitbreiding en toen zijn we in-game spelers gaan
interviewen. Best leuk om te doen! Het resultaat is te bewonderen op
de website straks (zodra ze 'm afhebben). Zelf ben ik geen groot
voorstander van dit soort spellen. Ik weet van mezelf dat ik als ik
een spel als dit op de middelbare school tot mijn beschikking zou
hebben gehad, niet aan mijn huiswerk toe zou zijn gekomen. Ik hou van
computerspelletjes, al speel ik er tegenwoordig nooit meer, maar een
spel in een wereld die nooit offline gaat zou voor mij te verslavend
zijn, in ieder geval op die leeftijd. Een normaal spel kun je opslaan,
iets amers doen en dan weer verder gaan waar je gebleven was. Het
maakt niet uit hoe lang je het spel laat liggen, je kunt het altijd
weer oppakken. Maar bij een Massive Multiplayer Online Role-Playing
Game als WoW is dat gevoelsmatig niet zo; als je niet speelt, gaat de
wereld gewoon door. De rest is sterker geworden en jij niet (dit soort
spelletjes gaat uiteindelijk altijd over hetzelfde: zo sterk mogelijk
worden). En als je met bezig was om een bepaalde missie uit te voeren
en je bent een tijdje weg, dan kan iemand anders er met de buit
vandoor gaan. Ik zou sterk geneigd zijn om een poging te doen om 24/7
ingelogd te zijn en te zitten spelen. Er zijn zelfs gevallen bekend in
Japan dat mensen volledig uitgehongerd en uitgedroogd raken omdat ze
zichzelf niet verzorgen en vervolgens daardoor overlijden. In
Nederland is er zelfs een speciale afkick-kliniek voor
WoW-verslaafden. Maar goed, dat zal het bedrijf dat het spel
produceert worst wezen, zolang het geld blijft binnenstromen. En
stromen doet het, niet alleen verkopen spel en uitbreidingen zeer
goed, de spelers betalen zich ook nog eens blauw aan hun maandelijkse
abonnement bij producent Blizzard. Waarschijnlijk is hun kapitaal
sinds vandaag flink gestegen. En dan zijn er natuurlijk nog de
zogenoemde 'gold-farms', hele redacties vol met kinderen die geld
verdienen (voor de baas, zelf zien ze er niets van terug) met het
spelen van WoW, zodat items ed. in het spel verkocht kunnen worden
voor echt geld. De K's waarmee de WoW-ers hun items kopen (de
reclameslogan "het wordt niets zonder k's zal voor spelers van WoW een
heel andere betekenis hebben) zijn echte euro's waard. En dat gegeven
beperkt zich niet tot WoW. Een tijdje geleden heeft de rechter bepaald
dat het steken van fictieve voorwerpen ook diefstal is. Enkele
middelbare scholieren waren jaloers op een medescholier die in het
internet-spel Habbo veel digitale eigendommen bij elkaar gespeeld had.
Zij sloegen de jongen in elkaar en dwongen hem om in te loggen en al
zijn Habbo-eigendommen over te brengen naar hun account. De rechter
oordeelde dat dit diefstal is. Stelen in de digitale wereld is niet
strafbaar, maar iemand in de echte wereld dwingen om zijn digitale
eigendommen af te staan valt wel onder diefstal en is dus strafbaar,
vond de rechter. Toch is het een fijne lijn tussen fictief geld en
echt geld, als het fictieve geld om te wisselen zou zijn voor echt
geld. Stel je voor dat je een flink bedrag wint bij monopolie en je
vervolgens je medespelers monopolie-geld gaat verloren voor echt geld.
Dat is wat bij dit soort spellen steeds vaker gebeurt. En Second Life
mag dan geflopt zijn, de digitale identiteit wordt steeds
belangrijker. Ik zie voor me dat er een moment komt dat voor de meeste
mensen de digitale identiteit zo belangrijk wordt dat de werkelijkheid
er niet meer toe doet. Dat iedereen constant ingeplugd zit in een
systeem om een digitaal leven te leiden zonder dat ze in het echte
leven nog iets ondernemen. Dat het toekomstbeeld van de makers van de
Matrix-trilogie toch ten dele gelijk krijgen; de Matrix komt er wel,
maar we hebben 'The Machines' er niet voor nodig om opgesloten te
worden, we sluiten onszelf vrijwillig op.. Waarschijnlijk is dit
relaas overtrokken en uiteraard chargeer ik wel een beetje (dat kan je
op een blog wel maken, vind ik; dat maakt het schrijven voor je eigen
blog zo leuk...) maar ik denk wel dat dergelijke toekomstbeelden niet
eens zo heel erg on-plausibel zijn dan je zou denken. Ik denk wel dat
er altijd genoeg tegenbewegingen zullen zijn om ervoor te zorgen dat
het allemaal zo'n vaart niet zal lopen. Maar ik verwacht dat er een
groep mensen zullen zijn die zich vrijwillig in zo'n Matrix zouden
opsluiten zodat zo nooit meer hoeven ophouden met gamen. Ongetwijfeld
wordt hun motto de uitspraak die verrader Cypher doet in die film,
nadat hij zich vrijwillig weer in de Matrix op laat sluiten:
"Ignorance is bliss."

--
Verzonden vanaf mijn mobiele apparaat

Het vandaag een fijn drukke dag. Zo'n dag dat je hele tijd druk bezig
bent zonder dat je het gevoel hebt onder veel druk te staan. En ik heb
veel leuke verhalen geschreven. Of tenminste: de verhalen waren leuk
om te schrijven, of ze ook leuk zijn om te lezen, dat laat ik aan
ieders eigen beoordelingsvermogen over. Er was (in willekeurige
volgorde) een verhaal over kromme komkommers en ander vreemdvormig
groenten en fruit, een verhaal over bomleggende dierenactivisten, een
verhaal over een recordboete voor autoruitfabrikanten vanwege
kartelvorming en een verhaal over een dreigend olietekort. Dat laatste
verhaal is wel interessant, want het gaat over de het Internationale
Energie Agentschap, een tot nu toe vrij behoudende organisatie, die
waarschuwt voor een makend olietekort. Wetenschappelijke instellingen
waarschuwen daar al heel lang voor, maar nu komt de waarschuwing
ineens uit een heel andere hoek. Volgens de stichting Peakoil,
opgericht door wetenschappers om de oliereserves in kaart te brengen,
is het rapport van het IEA nog te rooskleurig. Zij gaan ervan uit dat
het olietekort sneller gevaarlijke proporties aan zal nemen. En ik ben
geneigd eerder Peakoil te geloven. Ik heb mij laten vertellen dat de
resterende oliereserves waarschijnlijk minder groot zijn dan nu wordt
gedacht. In de OPEC-landen is vastgelegd hoeveel ruwe olie ieder land
per jaar omhoog mag pompen en die hoeveelheid is gekoppeld aan de
grote van de reserves die er nog zijn. Hoe groter de reserves, hoe
meer geld de oliebedrijven verdienen, dus. Maar de oliebedrijven mogen
zelf beslissen welk onderzoeksbureau onderzoekt hoeveel olie er nog
over is. Dus zorgen de oliemaatschappijen ervoor dat er altijd op zijn
zachtst gezegd optimistische schattingen gemaakt worden. Door dat
gegeven zullen we waarschijnlijk eerder dan verwacht een tekort
krijgen. Dat kan dus binnen nu en een paar jaar al gebeuren. Onze
generatie zal in ieder geval dat moment gaan meemaken dat aan de vraag
naar olie niet meer voldaan kan worden. En er zijn wel andere
energiebronnen die aangeboord kunnen worden. Zonne-energe wordt nog
niet bepaald benut naar de volle potentie en het productieproces is
een stuk goedkoper geworden sinds een tijdje geleden vervanging is
gevonden voor de dure siliconen die tot dat moment nog nodig waren. De
zee is een nog nauwelijks benutte energiebron met de immer stuwende
getijden waarvan ik de kracht als Zeeuw zo goed ken. Biobrandstof uit
algen. De mogelijkheden zijn er legio. Het enige probleem is dat we
door de te optimistische schattingen denken meer tijd te hebben om
voor te bereiden op het opraken van de olie dan daadwerkelijk het
geval is. Misschien zou ik eens een prijsvraag moeten organiseren, net
als de AEX-pool op mijn werk (voorspel de stand van de AEX op 31
december) maar dan voor dat omslagpunt: wanneer ontstaat het
olietekort, inzendingen in jaartallen en maanden graag. En de prijs is
dan zo'n elektrisch autootje en een zonnepaneel oid. Nee maar zonder
dollen: ik denk dat we binnen nu en vijf jaar behoorlijk in de
problemen gaan komen.

--
Verzonden vanaf mijn mobiele apparaat

Mijn tweede dag bij Headlines zit er weer op! Dit was een wat
rommeliger dagje dan de vorige keer, omdat maar twee teams op pad
gingen en meerdere Headliners op de redactie bleven omdat ze iets
gingen voorbereiden voor morgen of de komende weken, of omdat een item
van gisteren nog afgemaakt moest worden. Bovendien kwam de één later
vanwege een logopedie-les en moest de ander eerder weg vanwege een
presentatiecursus (zij gaat morgen de chat op de NOS-livestream
presenteren). De onderwerpen van vandaag waren het Amber Alert! (het
nieuwe systeem dat de politie gaat gebruiken om vermiste kinderen op
te sporen, wat vandaar in gebruik genomen werd) en een bèta-beurs waar
middelbare scholieren met spectaculaire proefjes verleid worden om
toch vooral iets technisch te kiezen. Het item van gisteren dat nog
afgemaakt moest worden, ging over een beroving in Almere. Overigens
moet ik nog even kwijt dat ik vanmorgen de schrik kreeg van mijn
leven: ik stond ineens oog in oog met beroepshomoseksueel Gordon. Die
was blijkbaar bij 3fm op bezoek. Dus ik heb hem (of eigenlijk: zijn
manager, Gordon had zich al meteen in de studio afgezonderd) gelijk
gevraagd om dat hele Toppers-gedoe eens uit te leggen voor de
Headlines-camera, maar de beste man (of eigenlijk: zijn management,
dat duidelijk bezorgd was dat er nog een rel zou ontstaan) plotseling
gezetensbezwaren had gekregen tegen het uitvechten van dit soort
dingen in de media en we werden afgescheept met de smoes dat Gordon
niet de officiële woordvoerder is van de toppers en dus niets over de
nieuwe aanwinst Jeroen van der Boom kwijt wilde. Dat had hem tot nog
toe niet bepaald ervan weerhouden om de media te woord te staan, lijkt
mij. Maar goed, blijkbaar regeert de manager, dus stapte Gordon samen
met zijn gevolg in een enorme witte bak van een auto (ik ben geen
autoliefhebber, dus het merk, type en bouwjaar heb ik niet genoteerd)
om vervolgens ermee weg te scheuren. Best fijn ook voor diegene op
wiens plekje hij zijn benzineslurper neergekwakt had (ik geloof dat de
eindredacteur van radio niet erg gediend was van het feit dat hij zijn
auto bij de publieksparkeerplaats moest neerzetten). Verder is het nog
wel interessant vanuit een journalistiek oogpunt dat ik heb besloten
niets meer te doen met de Greet Hoffmans-affaire. Vandaag kwam
namelijk een boek uit over het huwelijk tussen Prins Bernhard en
Koningin Juliana. De schrijver, Kees Fasseur, had het dossiers in
mogen zien over de heisa die ontstond rond gebedsgenezeres Greet
Hoffmans. Als daar spannend nieuws uit zou komen, wilden we een uitleg
geven aan de lezers van de Headlines-pagina over hoe erg die affaire
was in die tijd. Dat wilden we onder meer doen door de vergelijking te
trekken met Jomanda. Stel je eens voor dat Jomanda nu ineens de
lijfarts zou worden van de koningin, dat zou schokkend nieuws zijn.
Dat was toen een vergelijkbare situatie. Maar na bestuderen van de
inhoud van het boek, bleek het een grote deceptie. Er werd wel wat
geroddeld over de relatie tussen de prins en de koningin, maar alle
'nieuwe' informatie over Greet Hofmans was in feite een bevestiging
van wat men al wist. Jammer, het had een leuk item kunnen worden. Als
laatste nog een blog-technisch bericht: ik snap eindelijk hoe dat
tab-systeem in de nieuwe sjabloon werkt! Weer een stapje dichterbij de
nieuwe look voor mijn blog...

--
Verzonden vanaf mijn mobiele apparaat

Ok, dit is toch echt de laatste keer dat ik iets blog over de
amerikaanse verkiezingen, maar ik wilde toch echt nog even iets kwijt
over hoe het internet de Amerikaanse verkiezingen heeft beïnvloed. Ik
wist al langer dat Obama het bijeen sprokkelen van geld had
gerevolutionaliseerd door via internet bij de 'normale mensen' geld op
te gaan halen. Natuurlijk heeft hij ook veel geld ontvangen van
bedrijven en vooral ook allerlei celebrities, maar toch wist hij onder
meer door zijn internet-tactiek een recordbedrag binnen te slepen.
Maar dat was al bekend, minder bekend is het verhaal over hoe Google
Trends de uitslag van de verkiezingen mede bepaalde. Daar kas ik
vandaag een artikel over (het stond afgelopen zaterdag in het
NRC-Handelsblad) op de redactie. Daarin staat hoe Google Trends en
bloggende Amerikaanse journalisten in een zichzelf versterkende
spiraal terecht kwamen. Op Google Trends kun je zien welke zoektermen
het meest ingetikt worden in Google en in de aanloop naar de
verkiezingen werd Obama veruit het meest opgezocht van alle
zoektermen. Om ervoor te zorgen dat meer mensen via de zoekmachine op
hun blogs terecht zouden komen, zetten de bloggende journalisten (en
iedere zelfrespecterende journalist heeft een blog in Amerika) altijd
in de kop. Zo ontstond in het journalistieke segment van de
blogosphere een vicieuze cirkel waardoor Obama werd bevoordeeld. Het
is wellicht overtrokken om te zeggen dat Obama heeft gewonnen door het
internet, maar betekent zeker een aardverschuiving in hoe nu en in
toekomst campagne gevoerd wordt. Ik kan alleen nog niet zeggen of ik
blij moet zijn met het feit dat presidentskandidaten niet meer
afhankelijk zijn van de grote bedrijven om hun campagnes te
financieren, of dat ik bezorgd moet zijn om de nacht die Google blijkt
te hebben in het bepalen van de journalistieke agenda..

--
Verzonden vanaf mijn mobiele apparaat

Er is een nieuwe video uitgelicht. Het duurde even, maar vandaag heb
ik weer een video gemaakt die leuk genoeg is om in de spotlight te
zetten (in tegenstelling tot het ondertitel-werk van de laatste tijd).
Het gaat over monniken die vechten als straatjochies in de Heilige
Grafkerk in Jeruzalem. Die kerk is officieel eigendom van
Grieks-orthodoxe, Armeens-orthodoxe en rooms katholieke christenen,
maar een paar Palestijnse families beheren al eeuwenlang de sleutels
van de kerk, omdat de monniken telkens ruzie krijgen over de indeling
van de kerk en het renoveren van bepaalde delen van de kerk. In 2002
brak er ook een gevecht uit, één van de monniken had een stoel verzet,
waarbij elf mensen in het ziekenhuis belandden. Dit keer viel het mee
met de verwondingen, maar het levert wel klikbare video op. Je vraagt
je af wat er gebeurd is met die vredelievende boodschap van "keer de
andere wang toe"...
Verder heb ik een nieuwe sjabloon gekozen mijn blog, ik moet hem nog
wel wat aanpassen aan mijn wensen, wat nog een hele opgave is, omdat
webdesign en html-codes nieuw voor me zijn, maar ik begin het een
beetje te begrijpen. Ik denk dat deze site er over één á twee weken
ineens heel anders uit zal gaan zien..

--
Verzonden vanaf mijn mobiele apparaat

Wanneer geef je beelden het predicaat 'gruwelijk'? Vandaag was daar
een hele discussie over op de redactie. Het ging vooral over de
beelden uit Congo van burgerslachtoffers die door Tutsi-rebellen zijn
gemaakt. We besloten om de gebruikers van onze website een duidelijke
waarschuwing te geven, zodat mensen die geen behoefte hebben aan
gruwelijke beelden er niet mee geconfronteerd hoeven te worden. Maar
ik zou zeggen bekijk de beelden zelf en vorm je eigen oordeel.
Verder heb ik nog een eigen verhaal geleverd over Hyves. Twee
PvdA-kamerleden hadden kamervragen gesteld over de privacy van
jongeren onder de 16 op zulke netwerksites. Het gaat er vooral om dat
die jongeren en kinderen volgens de wet toestemming moeten krijgen van
hun ouders om een profiel aan te maken en dat bij bijvoorbeeld Hyves
bijna geen controle op is. Ik sluit mij in dit geval aan bij
Hyves-oprichter Raymond Spanjar, die zegt dat hij niet weet hoe je dat
dan zou moeten doen. Meer dan vragen: "Heb je het gevraagd aan je
ouders", kan je toch niet doen. Maar ik denk dat in een breder
perspectief internetcriminaliteit wel een grote uitdaging is waar de
overheden over de hele wereld nog een goede manier moeten vinden om
daar mee om te gaan. En dan heb ik het nog niet eens over loverboys en
pedofielen die door internet makkelijk met hun slachtoffers in contact
kunnen komen, waar de PvdA zo bang voor is, maar over online pesten.
Door Hyves, MSN, Facebook en zelfs ook Twitter is pesten op internet
steeds makkelijker geworden en het komt ook steeds vaker voor, als ik
leraren uit het middelbare onderwijs die ik toevallig ken moet
geloven. En dat is ergens ook logisch, want degene die je pest die zie
je niet. Het is daardoor dan ook heel makkelijk om je niet schuldig te
voelen over wat je doet, omdat je de gevolgen van je pesterijen niet
ziet. En het kan nogal hard aankomen, digitaal pesten. Een groot deel
van het probleem komt voort uit de afwezigheid van lichaamstaal. Uit
onderzoek is gebleken dat meer dan 70 procent van de communicatie
tussen mensen niet via taak verloopt, maar via mimiek, intonatie en
andere non-verbale communicatie. Ik heb al meerdere malen ruzie
gekregen die voortkwamen uit conversaties via chat sms of mail, omdat
opmerkingen anders worden begrepen dan het werd bedoeld. Tekstuele
media zijn een prima communicatiemiddel, zolang het over zakelijke,
feitelijke, en/of intellectuele dingen gaat. Emoties worden
daarentegen maar al te vaak verkeerd begrepen. En nee, een simpele
emoticon is niet voldoende om het gemis van die 70 procent non-verbale
communicatie te ondervangen. Het is alleen moeilijk om daar iets aan
te veranderen. Ik snap dat de PvdA wil proberen om de toegang van
jonge kinderen tot dat soort communicatiemiddelen te ontzeggen tenzij
ze onder toezicht staan van een volwassene, maar ik vraag me af hoe je
dat in godsnaam kan doen zonder een internationale Orwelliaanse Big
Brother-achtige constructie op te zetten.. Ik denk dat dit naast de
economische malaise één van de grootste maatschappelijke vraagstukken
zal zijn van deze tijd. Maar hoe je dat zou moeten oplossen? Ik heb
geen idee...

--
Verzonden vanaf mijn mobiele apparaat

Zo, dit was dus mijn eerste dag bij NOS Headlines. Het is wel even wat
anders dan wat ik tot nu toe heb gedaan, maar ik moet zeggen: het
bevalt me wel. Het is heel leuk om met een team van enthousiaste
jongelingen te werken. Ik speel wel een heel andere rol dan ik gewend
ben. Tot nu toe zat ik altijd aan de andere kant van de vergadertafel.
Nu produceer ik niet zelf, maar moet ik ervoor zorgen dat de
verslaggevers goede producties maken. Bijna was ik zelf op pad gegaan
vandaag er waren namelijk meer cameramensen dan verslaggevers. Maar
uiteindelijk heb ik ervoor gekozen om dat niet te doen. Dat had twee
redenen, ten eerste wil ik me eerst wat beter verdiepen in mijn rol
als samensteller (het voelde een beetje als weglopen van mijn
verantwoordelijkheid) en bovendien was het de bedoeling dat één
cameraman ook wat verslaggeversdiensten ging draaien in de toekomst,
dus leek mij dit het perfecte moment om hem zijn eerste stappen in de
verslaggeving te laten zetten. Omstreeks 13.00 uur had ik iedereen op
pad gestuurd en bleef ik achter op een zo goed als lege redactie (de
video-coördinator was er ook, maar die zat bijna de geld tijd in de
montageruimte voor het weekoverzicht). Ik heb van die tijd gebruik
gemaakt door me nog wat beter in te lezen in de werkwijze van NOS
Headlines, een boekwerk waar menig boom voor gesneuveld is. Twee uur
later kwamen de eersten weer terug en kon ik weer aan de slag.
Meedenken over de opbouw, de montage en de tekst voor op internet, een
overdracht maken voor de samensteller van morgen, nog even hier
meekijken, nog even daar een vraag beantwoorden, voor ik het wist was
het half zeven en was het al weer tijd om maar huis te gaan. Het was
echt een heel raar gevoel om de redactie te verlaten terwijl iedereen
nog druk zit te monteren aan zijn of haar item. Ik ben echt benieuwd
naar het resultaat! Ik ga gelijk even kijken als ik straks thuiskom..

--
Verzonden vanaf mijn mobiele apparaat

Ik heb daarnet een verhaal geschreven over wat Obama nu allemaal te
wachten staat in dat Witte Huis en ik kan je vertellen: it ain't
pretty.. Die Bush laat echt een zootje achter van jewelste. Twee
oorlogen die niet gewonnen kunnen worden, een economische crisis en
een begrotingstekort waar je u tegen zegt. Ben ik even blij dat ik
niet in zijn schoenen sta.. Maar laat ik eens beginnen bij het begin.
Ik had in de trein op mijn mobieltje de hele website van de NOS
doorgelezen en ik kwam nogal wat foutjes tegen. Dan merk je dat mensen
die de hele nacht doorwerken niet zo scherp meer zijn. Bovendien
stonden er heel veel berichten op de site die eigenlijk allang er weer
afgehaald hadden moeten worden (berichten over de eerste exit polls en
de eerste staten die gecalled worden enzo). Dus ik stuurde een email
naar de redactie met de fouten die ik aan had getroffen, maar iedereen
had het te druk, dus mocht ik al die fouten zelf gaan herstellen toen
ik op de redactie was aangekomen. Leuk. Vooral met het trage systeem,
wat vandaag nog trager werkte dan normaal. Maar goed, dat
monnikenwerkje was na een tijdje klaar en toen mocht ik (na ook wat
extra foto's te hebben gezocht voor de slideshow bij het 'Obama
wint'-verhaal, let vooral op de condoom-verkoper...) een heel leuk
verhaal maken, namelijk het 'President, wat nu?'-verhaal. Dat soort
verhalen vind ik leuk om te schrijven omdat het de oppervlakkige
actualiteit overstijgt en een bredere blik op de context van de
situatie biedt. Naast de Amerikaanse verkiezingen heb ik eigenlijk
alleen één ander onderwerp behandeld vandaag, namelijk de
ov-chipkaart. Niet echt een interessant verhaal, maar wat ik wel
interessant vind, is de onenigheid die tussen mij en een radio-collega
ontstond. Op radio en teletekst (dat is bij ons dezelfde redactie)
hebben ze het namelijk over "een korting van 35 procent per
kilometer". Als ik dat lees, dan zou ik zeggen dat ik na drie
kilometer geld toe krijg, drie keer 35 procent is immers 105 procent.
Dat zag die radio- collega anders en hoewel hij geen verdere
argumenten had, hield hij het bij zijn oude formulering. Ik heb het
uiteindelijk maar opgegeven. De formulering op onze website is
uiteindelijk geworden: "35 procent korting over de gereisde
kilometers". Er is namelijk ook nog een startbedrag wat de reiziger
moet betalen en daar wordt geen korting over gerekend. Toch typisch
dat die radiocollega een formulering die verwarring schept verkiest
boven een formulering die klopt en duidelijk is. Ach, journalistiek is
mensenwerk (getuige het boek 'Het zijn net mensen' van Joris
Luiendijk) en mensen zijn vaak irrationele wezens die gevoelens als
trots toestaan te prevaleren boven hout-snijdende argumenten. Nog even
voor de duidelijkheid: ik heb niet de illusie zelf de uitzondering te
zijn op die regel. Jammer genoeg heb je dat alleen meestal niet door
op het moment zelf...

--
Verzonden vanaf mijn mobiele apparaat

Het is zover, mijn wekker is gegaan en ik heb de toespraken van McCain
en Obama gezien op tv. Ik ben blij dat Obama heeft gewonnen, vooral
voor Amerika. Ik denk dat het heel goed uit kan pakken dat het land nu
een zwarte president krijgt. Maar voor Europa maakt het niet eens zo
heel veel uit. Sterker nog, waarschijnlijk was McCain economisch
gezien beter geweest voor ons, omdat Obama een meer protectionistische
koers zal varen. Dat is waarschijnlijk goed voor Amerika, maar niet
wenselijk voor ons. En hoewel ik zeker voor Obama gestemd had als ik
Amerikaan was geweest, vond ik het mooi om te zien hoe McCain
ruiterlijk zijn verlies toegaf en zijn respect uitsprak voor Obama.
Het is een goed verliezer, dat is duidelijk. En of Obama een goede
winnaar is, dat zal de komende vier jaar moeten blijken...

--
Verzonden vanaf mijn mobiele apparaat

Vandaag stond alles in het teken van de verkiezingen in Amerika. Zo af
en toe vind ik het wel een beetje over de top, hoor. Zoals het artikel
over de cijfers die de NOS gebruikt voor de verkiezingskaart op
Amerika Kiest. Dat zijn dezelfde als die CNN en de BBC gebruiken, het
laatste nieuws dus. Best leuk natuurlijk, maar het artikel daarover
dat vandaag op de pagina stond, was wel een beetje over the top, vind
ik. Zoiets wil je natuurlijk promoten, dat begrijp ik, maar dit was
toch echt een staaltje van zelfbevlekking. En dat zat 'm niet eens
zozeer in het feit dat de NOS reclame maakt voor zichzelf, maar vooral
de toon van het artikel. Lees zelf maar, dan begrijp je wel wat ik
bedoel. Het artikel is sowieso veel te lang en de schrijver gebruikt
veel te wollig taalgebruik. Ik heb er wat van gezegd en mijn collega's
deelden mijn mening, maar veel werd er niet aan gedaan. Verder heb ik
een filmpje ondertiteld over het campagneteam van McCain, best aardig
geworden, en heb ik een paar artikelen geschreven. Ook nog wel leuk om
te melden is dat mensen een foto in kunnen sturen van de manier waarop
ze deze verkiezingsnacht doorbrengen. Ik ben benieuwd wat voor
reacties we daarop gaan krijgen. Ikzelf breng mijn verkiezingsnacht
gewoon slapend door in bed. Ik hoor morgenochtend de uitslag wel. Het
maakt eigenlijk allemaal niet eens zo heel veel uit wie er wint. Obama
wordt door iedereen gezien als knuffeldemocraat, maar wat veel mensen
vergeten dat VVD'ers met hem vergeleken salonsocialisten zijn. En wat
veel mensen ook niet weten is dat McCain van de Republikeinse
kandidaten zo ongeveer het meest linkse beleid heeft. Het is dus een
beetje lood om oud ijzer. Overigens hoop ik ook wel dat Obama wint,
als je het mij vraagt is hij nog steeds de beste kandidaat. Maar goed
ik heb geen stemrecht in Amerika, dus als ik straks thuiskom, ga ik
lekker op de bank zitten en hou me pas weer met de verkiezingen bezig
als morgenochtend mijn wekker gaat. Dan kan ik lekker alle highlights
zien en horen en de achtergronden lezen op de NOS Journaal site. En
dan weet ik het vroeg genoeg, vind ik. Maar er zijn genoeg mensen die
het er niet mee eens zijn. Ik krijg van allerlei mensen de uitnodiging
om op hun Verkiezingsfeest te komen. De hele nacht de
verkiezingsuitslagen volgen. En de Amerika Kiest site had gisteren
bijna evenveel bezoekers als de NOS Journaal pagina. Het leeft dus wel
in Nederland. Ik vraag me alleen wel af hoe dat volgend jaar met de
verkiezingen in Duitsland gaat, of er dan ook live-uitzendingen, sms
wek-services, een speciale website en wekenlange news-coverage zijn..

--
Verzonden vanaf mijn mobiele apparaat

Ik had het afgelopen weekend met mijn moeder en mijn vriendin over
Twitter. Zij vinden het onzin en begrijpen niet wat er zo leuk aan is.
Hun grootste bezwaar is dat het een soort van schijn-verbondenheid
creëert. Hun conclusie was dat Twitteraars vaker echt met hun vrienden
zouden moeten praten. Ik snap hun kritiek ten dele, in deze digitale
wereld is het verleidelijk om jezelf helemaal te storten op je
digitale identiteit en daardoor los te komen te staan van de echte
wereld. Zo zit ik nu te tikken in de trein terwijl ik ook een gesprek
aan zou kunnen knopen met een mede-treinreiziger, of naar buiten
kijken naar de prachtige, met mist bedekte grasvelden waar mijn trein
doorheen rijdt. Maar ik kies ervoor om me met mijn telefoon en mijn
digitale identiteit bezig te houden. Een ander bezwaar is dat veel
mensen een gevoel aan het bloggen, Hyven en Twitteren ontlenen van
belangrijk te zijn, omdat er zoveel mensen je volgen. En de arrogantie
die eruit spreekt dat je ervan uitgaat dat mensen het interessant
vinden wat je denkt en wat jouw dagelijkse bekommeringen zijn. Daarom
wil ik deze blog dan ook vooral schrijven als een soort dagboek voor
mezelf en niet voor eventuele lezers. Dat lijkt mij de meest gezonde
manier om het doen en de meest gezonde motivatie om het te doen.
Daarnaast kan het misschien voor sommigen een interessante blik in de
keuken van internetjournalistiek zijn. Maar dan blijft er nog het
Twitteren. Ik moet eerlijk toegeven: ik vind het eigenlijk best wel
leuk. Het is zo af en toe fijn om gedachtensprongen of ergernissen de
wereld in te sturen voor wie het wil horen. Ben ik dan arrogant en
ijdel? Misschien wel. Hoewel ik probeer om deze blog om de goede
redenen te maken, zoals ik hierboven al schreef, blijf ik het altijd
leuk vinden als blijkt dat iemand het heeft gelezen. En als ik mijn
Twitter-berichten langsloop, zie ik ook dingen staan waarvan je je
kunt afvragen of daar wel iemand op zit te wachten. Ik hou in ieder
geval op met zeiken over vertraging met de trein, het valt mij op dat
ik daar veel te vaak over Twitter. Ik vraag me trouwens af hoe andere
mensen en vooral ook andere Twitteraars daar over denken...

--
Verzonden vanaf mijn mobiele apparaat

Ik weet het, gisteren heb ik niets gepost op deze blog, maar ik kan
het uitleggen! Ik kwam een Twitter-buddy tegen in de trein en hoewel
Twitter een leuke manier is om contact te onderhouden met kennissen,
wegen digitale communicatiemiddelen nooit op tegen echt kletsen. Dus
heb ik gisteren niets getikt over de gebeurtenissen die dag. Niet dat
er veel over te zeggen valt. Ik was het grootste deel van de dag bezig
om één interview op internet te krijgen. Een Amerikaanse
politiek-analist had zijn licht laten schijnen op de verkiezingen en
de verhouding president vs Congres. Allemaal leuk en aardig, maar het
geluid van de vragen was niet goed opgenomen. Mijn eindredacteur wilde
de vragen daarom in beeld brengen, dus moest ik eerst de vragen
ontcijferen en die vervolgens omzetten in teksten die mooi in één
beeld passen. Toen ik dat gedaan had, liep ik naar de plaatjesmakers
van de NOS, de afdeling paintbox, maar die bleken geen tijd te hebben
omdat ze al helemaal volgeboekt zitten voor televisie. Dus ik heb toen
zelf de plaatjes gemaakt, maar toen ik daar eindelijk klaar mee was en
ik de plaatjes in het interview wilde gaan zetten, bleken alle
montageplekken bezet te zijn. Uiteindelijk ben ik maar teruggelopen
naar de Digidesk en heb ik nog een bericht geschreven over een
bijna-oorlog tussen Spanje en Portugal van ongeveer dertig jaar
geleden. Toen ik eindelijk een plekje had om te monteren, heb ik het
interview heel snel in elkaar gezet (mijn eindredacteur wilde liever
vier aparte filmpjes dan één lang interview) maar al met al was ik wel
een stuk later thuis door dat gedoe. Vandaag de aanloop naar de
Amerikaanse verkiezingen. Ik ben benieuwd...

--
Verzonden vanaf mijn mobiele apparaat