Het is maandag en ik heb weer eens de monday-blues. Op de één of andere manier is het altijd moeilijk op gang komen. Al had het mischien ook wat te maken met het feit dat het weekend meerdere feestjes bevatte..

Maar genoeg privé-praat. Vandaag was een drukke dag, want de bezetting was erg krap. Normaal zijn er bij de Digidesk drie redacteuren, drie uitzendredacteuren en twee eindredacteuren.

Maar vandaag was er een redacteur minder en dat betekende dat er even flink doorgewerkt moest worden. Bovendien moest er van alles constant bijgehouden worden, omdat er meerdere economische verhalen op de pagina, en de beurscijfers moesten om de haverklap geupdate worden. Best een gedoe.

En vandaag had ik de late dienst (van 12.00 tot 20.00 uur) en ik moest dus bij het nieuws over de redding van Fortis en de reactie daarop van de beurzen gaan updaten. Maar de verhalen die ik moest updaten waren al behoorlijk uitgebreid, gemaakt door onze economie-redacteur.

Na een paar kleine updates werd het me echt teveel: er stonden teveel deelverhalen door elkaar. Ik koos ervoor (samen met de eindredacteur) om dat lange verhaal op te breken in meerdere kleinere verhalen. Het was echt niet meer te doen: ik volgde het zelf nauwelijks, laat staan dat de lezers er een touw aan vast konden knopen.

Het was sowieso echt een dag vol met economisch nieuws. Het was zo ongeveer om en om 'normaal' en economisch nieuws. Volgens mij is er maar een klein publiek dat al die verhalen leest. Het is misschien heel slecht van me, maar ik ben bang dat ik na drie eco-verhalen al af zou haken.

Eigenlijk zou ik de bezoekersaantallen er eens bij moeten pakken om te kijken of het echt zo is, maar ik heb het idee dat we door een zo economische pagina veel lezers wegjagen. Daar kom ik nog op terug..

Ik denk dat het een kwestie van tijd zal zijn voor er niet één voorpagina is, maar iedereen een eigen variant voor zich ziet. Ik kan niet al te ver in details treden, omdat ik een voorstel voor een dergelijke constructie heb geschreven voor de NOS. En als dat doorgaat dan mag ik hier natuurlijk niet al mijn plannen uit de doeken doen.

Ik vraag me alleen hoe lang het gaat duren voor ik erachter kom of ze er iets mee willen doen. Het gaat namelijk allemaal zo langzaam! Alle organisatorische ontwikkelingen gaan traag en dan vooral bij een groot nieuwsmedium als de NOS, maar ik kan toch het gevoel niet onderdrukken dat het sneller kan.

Aan de andere kant ben ik maar het groentje dat nog maar net is afgestudeerd. Dus wie ben ik om te zeggen dat het anders moet (en vooral ook hoe)? Ik ben bang dat ik met de traagheid zal moeten leren leven, ik zie namelijk nog geen mogelijkheid om daar op afzienbare termijn verandering in te brengen...

20:12, Wo 01-10-2008

Zoals ik gisteren al had aangekondigd, heb ik vandaag wat zitten knutselen aan de nieuwe site. Ik ben nu bij versie drie. En ze worden steeds mooier, maar moeilijker toe te passen.

Ik ben bang dat veel van mijn ideeën niet haalbaar zijn voor de quickfix. Maar misschien kunnen we er wat mee op de nieuwe site. Het is wel jammer dat ik mijn ideeën nog niet hier kan plaatsen, ik mag de quickfix nog niet publiceren voor die site online gaat.

Verder heb ik vandaag ook voor de website gewerkt, natuurlijk. Ik heb ook een video gemaakt over de laatste Russische tsaar, Nicolaas II. Die is namelijk vandaag officieel gerehabiliteerd door het Russische hooggerechtshof.



De nakomelingen van de tsarenfamilie, de Romanovs, hadden een rechtszaak aangespannen om officieel te laten erkennen dat Nicolaas geen vijand van staat was en geen misdaden tegen het volk had begaan, zoals tijdens het sovjetbewind werd beweerd.

Vorig jaar zei het hof nog dat het niet kon omdat de tsaar nooit officieel was beschuldigd. Maar vandaag kwamen ze daar dus op terug.

Ik vraag me af hoeveel invloed de nieuwe president in deze zaak heeft gehad. Die schijnt namelijk nogal fan te zijn van Nicolaas II. En hij is niet de enige, mijn vriendin heeft ook een zwak voor de laatste tsaar.

Hij was helemaal geen natuurlijk leider, hij hield veel meer van muziek luisteren en dansen dan van regeren. Maar hij zag het als zijn taak om het volk te beschermen. Eigenlijk is het een heel tragisch verhaal. Mijn vriendin heeft daar een hele mooie scriptie over geschreven voor de lerarenopleiding geschiedenis, die zij voor de zomer heeft afgerond.

Verder heeft de Spaanse politie een kinderporno-netwerk opgerold. Zo af en toe moet je maar niet teveel nadenken en je vooral niet teveel inleven in de mensen waar je over schrijft. Meer hoef ik er niet over te zeggen, het bericht en de bijbehorende video spreken voor zich.

Ik vergeet bijna het over iets anders te hebben. Vandaag kwam een collega van de redactie Journaal 24 (daaronder vallen radio, teletekst en de Digidesk) met het voor hem heugelijke nieuws dat hij naar Den Haag vertrekt om daar als Haagse verslaggever te gaan werken.

Dat wilde hij eigenlijk al langer, vertelde hij mij. Toen ik vroeg waarom hij dat niet eerder had gedaan dan, vertelde hij me dat zijn vader de belangrijkste persvoorlichter is van het Haagse wereldje.

Of 'was', moet ik eigenlijk zeggen, want de vader was ermee gestopt. Dus zag de 24-chef zijn kans schoon om zijn droom waar te maken.

En aan de ene kant snap ik het ook wel: het lijkt een klassiek geval van een 'conflict of interests'. Maar ergens is het misschien weer een beetje ouderwets.

Zou je echt heel andere verhalen gaan schrijven als je vader voorlichter is in dezelfde scene? Zelf heb ik wel eens meegemaakt dat mijn moeder de dienstdoende persvoorlichter van de bibliotheek van Vlissingen was toen ik een bericht ging schrijven voor de PZC.

Waarover het bericht precies ging weet ik niet meer, maar had ik toen ook een belangenconflict? Noem mij naïef, maar volgens mij heb ik geen letter van het bericht anders geschreven dan wanneer het niet mijn moeder was geweest die daar zat.

Wel moet ik toegeven dat het een raar gevoel was toen ik haar daar zag zitten. Ik had er niet bij stilgestaan dat zij er misschien ook bij zou zijn.

Maar ik vraag me dus af hoe ver een journalist daarin kan gaan. Een snelle rondvraag onder mijn collega's leert dat de meningen erover wijd uiteenlopen.

Sommigen vinden de aanstelling van de zoon van een invloedrijke woordvoerder als verslaggever in Den Haag inderdaad een geval van conflicterende belangen. Er zijn er zelfs die vinden dat het nu nóg niet kies is om hem daar aan te stellen.

Anderen vinden dat juist net een ouderwetse instelling, zij zeggen dat zulke familieverbanden niet in de weg zouden moeten staan van zijn carrière.

En dan vraag ik me weer af of niet iedere politieke verslaggever in een haar niet ook allerlei vrienden maakt onder voorlichters en politici. Is dat dan niet net zo goed een belangenconflict?

Ik denk dat ik hier nog wel een keer op terug ga komen als ik wat meer tijd heb gehad om me erin te verdiepen.

Ik had vandaag 'breaking news' bij de NOS. De Duitse politie haalde twee terreurverdachten uit een KLM-vliegtuig op het vliegveld in Keulen.

Toen dat nieuws binnenkwam dook iedereen er natuurlijk bovenop, iedereen ging in de overdrive. Bij de Digidesk was ik de enige die even niets omhanden had, dus mocht ik me erop storten.

Het ging echt heerlijk. Ik maakte het bericht en naarmate er telkens meer informatie binnenkwam werkte ik het bericht op de site bij.

Op dat soort momenten verandert de Digidesk echt in een goed geoliede machine. Één collega zocht de plaatjes, de ander zorgde voor de linkjes en iedereen zat mee te denken over hoe we het nieuws het beste konden brengen.

Dan merk je ook wat voor geweldig medium het internet is. Binnen no time heb je het eerste bericht online en daarna kan je het bijwerken.

Zo meldden meerdere persbureau's dat het vliegtuig was bestormd door commando's. Het bleek echter minder spectaculair te zijn: de politie was met een regulier arrestatieteam het vliegtuig ingestapt, vlak voor het zou gaan vertrekken. Zodra de fout van de persbureau's bekend was, heb ik het bericht aangepast.

Dat is nog eens wat anders dan wat ik gewend ben van mijn carrière bij televisie.. Wat je uitgezonden hebt, kun je niet meer terugnemen. Een fout is een fout. Maar goed, dit soort nieuws deed mijn journalistenhart dus wel sneller kloppen. Heerlijk.

Quizz
Maar genoeg over terroristen, laten we het eens over de nieuwsquiz hebben. Ik heb vandaag voor het eerst de nieuwsquiz in mijn eentje gemaakt.

Dat is best leuk om te doen, maar het je bent er wel lang mee bezig. Het is namelijk nog niet geautomatiseerd, je moet alles zelf in html-codes goed invullen en dat is nog behoorlijk gepriegel.

Uiteindelijk kreeg ik het foutloos en kon ie online, precies op de deadline van drie uur. Wel kreeg ik nog een puntje van kritiek: ik had te lange ingewikkelde antwoorden, waardoor volgens mijn collega's de lezers zouden afhaken.

Bovendien had ik er teveel instinkers in gestopt, zodat ie te moeilijk werd, volgens de eindredacteur. Als je keer op keer bijna niks goed hebt, dan is het niet meer leuk om te doen, redeneerde hij.

Ik vind zelf dat de nieuwsquiz altijd veel te makkelijk is en dat we juist net vaker van die instinkers erin moeten stoppen. Naar mijn idee wordt wie de nieuwsquiz maakt daardoor juist net geprikkeld om de bijbehorende verhalen te gaan lezen. Een beetje dat 'huh, hoe zit dat dan?'-effect, zeg maar.

Anyway, al met al een enerverend dagje. Maar ik ben ook blij dat ik weer in de trein zit op weg maar huis. Weekend, here I come!