Zo, dat was me het dagje wel. Ik ben blij dat hij voorbij is...

Ik kwam dus al een uur te laat door dat treindebacle van vanochtend - en daar werd niet bepaald opgetogen op gereageerd, want de redactie was lichtelijk onderbezet vandaag - maar tot overmaat van ramp bleek dat degene die vandaag de vroege dienst had door een storing in het systeem wat wij gebruiken nog nauwelijks iets had kunnen doen. Er stond dus nauwelijks ochtendnieuws op onze pagina.

Toen ik er eindelijk was ging dus gelijk de zweep erover (en terecht natuurlijk). Na zo'n vier uur te hebben getikt alsof de duivel me met de spreekwoordelijke buffelzweep op de hielen zat, kreeg ik een ondertitelingsklusje voor de kiezen.

Een paar minuten interview met Giuliani, de voormalige burgemeester van New York. Die was in Nederland voor een of ander congres en een collega van de economie-redactie had hem weten te strikken voor een interview. En dat interview moest in zijn geheel op het net, maar dan wel ondertiteld dus.

Ik had wel eens eerder wat ondertiteld, dus ik dacht dat lukt wel in een uurtje. Het bleek alleen wat langer te zijn, vijf minuten. En wat ik eerder had ondertiteld waren quotes in een item, nooit een interview met vraag en antwoord.

Tot nu toe keek ik altijd een beetje neer op de ondertitelaars van tv-programma's. Ik lachte altijd in mijn vuistje als ik weer op tv twenty-four als tweeenveertig vertaald zag staan. Maar sinds vandaag heb ik diep respect voor die ambachtslieden die uren zitten te priegelen achter hun beeldscherm om de timing van die ene zin goed te krijgen, om die zin precies in het beeld te laten passen zonder dat de betekenis van de vertaling veranderd.

En in dit geval vooral ook het gebrekkige Engels van de economie-collega te ontcijferen en om de schier oneindige, veel te ingewikkelde en vaak onafgemaakte zinnen van de politicus in hapklare ondertiteling om te zetten. Uiteindelijk was ik er meer dan tweeënhalf uur mee bezig..

Gelukkig was de late dienst collega er toen ik ging ondertitelen, dus liet ik de redactie niet geheel onbemand achter, maar toch was mijn chef niet erg blij met het feit dat het zo uit was gelopen.

Tja, een verkeerde inschatting, dat krijg je als je nog nooit zo'n lang interview hebt ondertiteld. Maar goed, ik moest nog moeite doen om het op tijd af te krijgen. En dan was het nog niet eens zo'n geweldig interview...

Enfin, ik zit nu weer in de trein (in de goede dit keer). Morgen is er weer een dag.