17:09, Do 09-10-2008

Eigenlijk is het heel slecht van me, maar vandaag heb ik het een beetje rustig aan gedaan. Gisteren was namelijk een vriendin van mijn vriendin op bezoek en had een beetje diep in het glaasje gekeken. Ik was niet eens zo heel zat, maar ik was wel behoorlijk brak vanochtend.

Uiteindelijk viel het allemaal wel mee, ik heb nog wel een paar leuke verhalen geschreven, maar ik toonde wel wat minder initiatief dan ik anders doe. Meestal volg ik zelf wel een beetje de ontwikkelingen en dan kom ik zelf met de vraag zal ik daar en daar een bericht over maken, maar vandaag leunde ik achterover en wachtte ik tot de eindredacteur mij vroeg om iets te doen.

Natuurlijk deed ik het dan wel en ik kon dan wel ook hetzelfde niveau halen als normaal, maar toch voel ik me een beetje schuldig. Toch ben ik nog wel redelijk productief geweest met een paar wat langere verhalen, zoals die over de opstand in Thailand.

Maar ik had vandaag dus ook nog wat tijd over om andere dingen te doen (normaal mag ik eigenlijk niet van mezelf) en ik heb besloten om eens een kijkje te nemen op een website waar ik laatst een artikel over had gelezen in de krant: www.vimeo.com.

Dat is een soort YouTube, maar dan voor high definition video's. Het aanbod is veel kleiner, maar er zitten hele leuke en mooie dingen bij, zoals een kerel die overal op de wereld gaat staan dansen;



Een kunstacademie-project;



De klassieke dierenfilmpjes waar ook YouTube mee groot is geworden;



En iemand die in de reclame zit en teveel tijd om handen heeft..



De gemiddelde consument zal niet snel toegang hebben tot de opname-apparatuur die hiervoor nodig is, maar dat is wel in opkomst. Er komen steeds meer consumentencamera's die op HD opnemen en waarschijnlijk is er binnen nu en vijf jaar het eerste mobieltje te koop met ingebouwde HD-camera..

Toch blijft de vaardigheid om een goed beeldverhaal te vertellen belangrijker dan de gebruikte apparatuur. Een saai vakantiefilmpje in HD is nog steeds saai. De hoogst-scorende vimeo-filmpjes zijn dan ook door professionals gemaakt.

Zoals die reclame-kerel, maar ook die gek dansende nerd had een professionele film-crew bij zich. Hij wordt namelijk gesponsord door een kauwgom-merk, waarom weet ik ook niet.

Toch weet de site goed dat non-profit gevoel te behouden. En waarschijnlijk is het ook gewoon waar dat de makers er geen geld aan verdienen, maar ik vraag me af of dat zo blijft wanneer de bedrijven vimeo ontdekken, zoals dat op YouTube gebeurde. Daar is nu veel advertising te vinden.

Ook ben ik benieuwd of de site de popularisering van HD overleeft. Nu hangt er nog zo'n sfeertje van professionals (of in ieder geval de betere amateurs) onder elkaar. Maar als straks iedereen toegang heeft tot de technische middelen om dergelijke filmpjes te maken, zal dat toch ook moeten veranderen. Dat komt ook daar de eigentijdse variant van de star wars-kid op te staan.

Maar goed, ik moet niet pretenderen dat ik er verstand van heb, ik zal het nu vooral gebruiken om leuke of mooie filmpjes te kijken in een hogere resolutie...

Over filmpjes gesproken: ik heb er nog even over nagedacht en ik heb mijn favoriet gekozen uit de documentaires van gisteren. Het is 'To die in Jeruzalem' geworden.

Ik twijfelde even om 'The cop, the judge and the murderer' zou gaan kiezen, want die zat ook erg goed in elkaar, maar uiteindelijk won de emotie het van het interessante verhaal.

Het was echt heel indrukwekkend om te zien hoe de maakster van de docu over Israël via het verhaal van de moeder van een meisje dat omkwam in een zelfmoordaanslag die op zoek is naar de moeder van het meisje dat zichzelf opblies en het gesprek wat er tussen de twee ontstaat, laat zien dat ze misschien maar enkele kilometers van elkaar af wonen, maar nooit nader tot elkaar zullen komen omdat ze elkaar niet begrijpen.

Het lijkt er even op dat de twee via het verdriet om hun dochter tot wederzijds begrip kunnen komen, maar tijdens het gesprek (wat overigens niet 'in person' was, maar een videogesprek via een sattellietverbinding) bleek dat hun opvattingen over de Israëlische bezetting van de Palestijnse gebieden niet met elkaar verenigbaar zijn.

Wat ik vooral ook knap vind, is dat de maakster niet tot nauwelijks bezig is geweest met haar eigen mening, maar vooral met het integer neerzetten van de mening van de twee moeders.

Ze was zelf ook aanwezig bij de vertoning en ze vertelde dat iedereen die de documentaire keek, eruit haalde wat hij of zij erin wilde zien. Een rechtse Israëlische politica zei naar verluid na de vertoning van de film dat ze het mooi in beeld bracht wat voor leugenaars die Palestijnen zijn...

Ik ben bang dat het vinden van een oplossing voor dit conflict niet binnen mijn leven gevonden zal worden. Er zullen meerdere generaties overheen moeten gaan.

Als twee vrouwen die allebei vrede willen en vooral willen dat er een einde komt aan het onnodige bloedvergieten ruzie krijgen via een sattellietverbinding ruzie krijgen, hoe moet het dan de politici lukken om harmonie te bereiken? Het zegt trouwens al genoeg dat de twee vrouwen niet eens elkaar in het echt kunnen ontmoeten omdat beide overheden (zowel de Israëlische al de Palestijnse) en voortdurende spanningen tussen de twee bevolkingsgroepen dat onmogelijk maken.

Het is trouwens ook interessant om te zien waar het gesprek op misliep. De Israëlische vrouw wilde perse dat de andere moeder publiekelijk te kennen gaf dat zelfmoordaanslagen zoals die waarbij hun beide dochters omkwamen compleet nutteloos zijn.

En dat had de Palestijnse vrouw al min of meer gezegd in een eerder interview, maar niet met zoveel woorden. Ze had gezegd dat ze haar dochter had tegengehouden als ze vantevoren van haar plannen op de hoogte was geweest en dat er andere manieren zijn om je verzetten dan die van het geweld.

Maar tijdens het gesprek kon ze het niet over haar lippen krijgen om te zeggen dat aanslagen geen zin hebben.

Voor het gesprek had een christelijke Palestijn al gewaarschuwd dat het niet zou lukken. Als de Palestijnse moeder toe zou geven dat aanslagen nutteloos zijn, dan zou dat betekenen dat haar dochter voor niets is gestorven, zei die man tegen de Israëlische vrouw.

Bovendien zit het idee van jezelf opofferen voor de goede zaak zo ingebakken in de manier waarop in Palestijnse cultuur wordt gekeken naar het moslim-geloof, dat het verwerpen van aanslagen ook zou betekenen dat ze de islam verwerpt.

Zo geeft de documentaire treffend weer welke twee elementen de kern van het probleem vormen: onwil en onbegrip. De onwil om de eerste stap te zetten ("wij willen jullie best meer vrijheid geven, maar dan moeten jullie eerst stoppen met de zelfmoordaanslagen" en "zij willen best stoppen met de aanslagen, maar dan moeten jullie ons eerst meer vrijheid geven") en de onbegrip jegens elkaars cultuur.

Het onbegrip wordt door de isolatietechnieken van de Israëlische overheid alleen maar versterkt. Om de Palestijnse gebieden staat tegenwoordig een grote hoge muur en het Israëlische leger bepaalt wie er in en uit mag. Vroeger kwamen de Palestijnen nog regelmatig de Israëlische gebieden binnen voor hun werk, maar in Israël hebben de werkgevers de goedkope arbeidskrachten uit Oost-Europa ontdekt.

De maakster van de film vertelde dat toen zij jong was, ook Palestijnse vrienden en vriendinnen had. De kinderen die nu opgroeien, die komen nooit in aanraking met een Palestijn, behalve via het nieuws op tv van zelfmoordaanslagen en gevechten.

Ik zie in die omstandigheden om optimistisch te zijn over de toekomst. Zoals ik eerder al zei, ben ik van mening dat het heel veel moeite gaat kosten om de situatie daar de goede kant op te krijgen en zelfs dan moeten er nog meerdere generaties overheen voor het effect zal hebben. In een interpretatie van Hamlet: "There really is something rotten in the states of Israël and Palestina..."