Ik dacht dat ik in een gemene bui was vandaag, maar als ik kijk naar mijn mede-treinreizigers, dan ben ik een voorbeeld van beleefdheid. Als je wilt zien hoe dun het laagje beschaving is dat het beest in ons bedekt moet maar eens op een woensdag om 17:38 de trein pakken van utrecht naar den bosch en verder.

Eerst sta je te wachten op een overvol perron, dan wordt omgeroepen dat je trein (met enige vertraging uiteraard) vertrekt vanaf een perron aan de andere kant van het station.

De massale volksverhuizing naar het andere perron is al vervelend (irritant duwende mensen en een oude man die recht voor je heel traag gaat lopen..), maar het is pas echt erg als de trein er eindelijk is en de deuren opengaan.

Dan treedt er een soort massahysterie op omdat iedereen bang is geen zitplek te hebben. En dan is het eerste wat het raam uitgaat de simpele logica. Niemand lijkt zich meer te beseffen dat de inzittenden van de trein eerst naar buiten moeten voor er iemand naar binnen kan..

En als de treinverlaters eindelijk zich langs de zich naar binnen wurmende forensen een weg naar buiten hebben weten te banen, dan breekt de hel pas echt los. Soms vraag ik me af of de schilder Breugel ook een treinreiziger was. Het tafereel wat zich daar dan afspeelt lijkt nog het meest op zijn kunstwerken over het einde van de wereld.

Zelfs kleine kinderen ellebogen zich door de dringende menigte heen (ik probeerde nog wel lief te zijn en zo'n kind voor de verdrukking te behoeden door tegenwicht te bieden aan de stuwende menigte, krijg ik als dank ook een elleboog.. En raad eens wat er voor dat kind op ellebooghoogte zit? Juist, de spreekwoordelijke Engelse kroonjuwelen..) Zo jong en nu al verdorven..

Eenmaal in de trein aangekomen blijkt dat alle zitplekken al lang bezet zijn, omdat de zitplaatsen die vrij zijn gekomen door uitstappende mensen al zijn ingenomen door de mensen die daarvoor noodgedwongen staanplaatsen in hadden genomen.

En dan viel het vandaag nog mee, er waren wel genoeg plek voor iedereen om te staan. Laatst stond ik de trein en moesten tientallen mensen noodgedwongen op de volgende trein moesten wachten, omdat ze er simpelweg niet meer bijpasten. De trein zat echt nokkie-vol.

Maar goed, ik had gelukkig vandaag nog wel een zitplek, namelijk op het trapje in het gangpad. Ik prees mij gelukkig totdat bleek dat de kleinkinderen naast mij die samen met oma op stap waren nodig een dosis ritalin toegediend moesten krijgen.

Ik probeer rustig te blijven terwijl oma's oogappels mij aanzien voor de trap die ik noodgedwongen tot mijn zitplaats heb bestempeld, totdat raad eens wie over me heen kroop: juist ja, dat rotjong van daarnet..

Dus ik vat hem bij zijn kladden en geef hem een flinke pets in zijn brutale smoeltje, zo nu jij weer. Nee hoor, dat deed ik niet echt, maar stiekem wilde ik het wel.. Slecht hè!

Maar goed, ik ben nu bijna in mijn hometown Tilburg aangekomen dus deze treinreis from hell is bijna afgelopen. Eindelijk...